Mons Ventosus

Nuper duo amici in Venascinum comitatum me ducebant, id quo gavisus sum magnopere, nam in Carpentoracte Meminorum mansuri essemus, prope montem quem Petrarca ascendisset, nisi epistula ab illo viro egregio exarata fefellit nos.

Hospites quasi nos principes viros acceperunt, et (quod minime sperabamus) suculentissimo cassoulet nos donarunt antequam abirent, domum totam (et splendidam, mansionem rusticam inter Carpentras et Bedoinum) nobis solis relinquentes.

Litterae me scilicet in itinere comitatae sunt illae petrarcanae, et nonnulla alia pagina de eodem monte et regione eius, quarum omnium secure legendarum copiam dederunt amici nostri atque hospites dum mire agitati finem spectarent pediludici certaminis inter Franciam et Belgiam.  O tempora vacua!  O mores telehorasici!  Equidem ad Petrarcam animo intendebam ceterosque auctores.

E variis narratiunculis de monte Ventoso non illa maxime juvit petrarcana, flebile dictu, sed quam composuerat, ante saeculo et dimidio, Henricus Fabre entomologus: quae copia notitiarum, quae sensus et universae montis imaginis, et minutissimorum in eo entium, florum, nebularum, odorum!  Prae coloribus et sapiditate illius, quam frigida narratio Petrarcae, quam absona, quam denique mediaevalis!  Nonnumquam proximos avos magis volo quam nimis amotos.

Ter quaterque conatus sum huc suspendere imaginem Ventosam atque non potis fui.  Tot erant pulcherrimi flores!

Avenio noluit capi: turistis referta erat.

Saxifraga longifolia

 

Sex jam mensibus in hac pagina nihil scribo.  Et, quod maxime miror, minime erubesco.  O senium beatum, quod tot curas amittere cogis, una cum vigore et verborum fluentia!

Sed cur taces, homo nequam, quando tantum placet tibi garrire?

Nescio.  Sed subito in mentem venit multum olim displicuisse, huc redituro, imaginem suspendere non potuisse.  Denuo conor.

Mensis maius proximus nimius fuit, pluviosus praeter modum.  Si causa fuerunt imbres, vel si minus, saxifragae quas hac regione "coronas regis" appellant (botanistae autem Saxifragas longifolias) repente floruerunt unanimes ramosissima illa florum scatebra, candidissima quam per photographiam monstrare volebam.  Passim per montes Pyrenaeos laetabamur insecta atque viatores.

Herba haec paulatim crescit in annos sine flore ullo.  Semel in vita floruit, sed splendide, videtur certe, ut statim moriatur, seminibus freta quae saxeas rimas nascitura adipiscantur.

Ultima dies

Ultima dies, ita est, dies anni postrema, nihilque mutari.  Quam varium, quam unum est vita!  Milia punctorum multa sunt in reti (de imagine loqui puta), nos unum selegimus ut de illo faciamus quoddam significans, eloquens.  Majestatem quandam nobis ipsis denique tribuimus.  Sed parva res sumus, et universus nihil sibi vult.

Et tamen... quam faceta res, haec vivendi!  Nova semper, quamquam semper eadem.  Et paulatim in senium vergens, semper minus actor homo, magis spectator.  Effracta est domus, et rideo...

Omnibus exopto vitam vivendam, multosque, multos, plurimos risus.

 

De natione catalana II

Nationalismus morbus est quo contacti nesciunt se aegrotare.  Hoc imprimis mirabar cum illis disceptans: nationalista discrepantem intelligere non potest nisi velut alteri nationi faventem.

Nationalistarum catalanorum beatitudo fit cum in hispano quoque vident factiosum nationalismi hispanici.  Qua de causa somniant adhuc in vita esse imperatorem gallaicum illum: maximi momenti est illis ut omnes hispani propugnatores simus ac studiosissimi tyrannidis praeteritae, saltem esse videamur.

Sed tempus, vae!, effugit, homines moresque mutantur...

De natione catalana

Non possum quin aliquid dicam de quo omnes in Hispania solliciti nunc sumus.  Puigdemont, Mas et nationalismum illorum magis caveo, sicut multi amici catalanes, quam quodvis aliud.  L’estaca cecini, cecinimus certe multi, contra tyrannidem: contra eandem tyrannidem quae nationalismum hispanum significaret, nationalismum hispanum illum stultum et rancidum.  Hodie eius carminis auctor nationalismum favet catalanum: eum hodie tam timendum censeo quam olim imperatorem gallaicum contra quem una caneremus: nationalismus catalanus iste, Ludovice, tam rancidus est quam hispanus ille.  Et odi vexilla et non minus eos contemno qui vexilla comburunt.  Illi Jordi (Georgius praenomen est frequentior apud catalanos, sed equidem de duobus Georgiis loquor certis quorum nomina scribere possem) veras nunc credere videntur nugas illas quas quadraginta abhinc annis narrabant de guardias civiles andaluces stultis ac paene analphabetis.  Nationalistas non facit amor patrius, sed ceterorum contemptio.  El menyspreu, Lluis, el menyspreu.

De bona et prava interpretatione

Casu in bibliopolio editionem Larkin bilinguem invenio nuper ortam; quam in paginam scilicet accurrerem colligere potestis.  Proh dolor!  Quot menda!  Tot, ut cogitarem de illa tollenda pagina quae criminari potuerit...  At relinquam: poena est condigna.

Ut aliquantulum gratiae reparem, hos versus appono, sollertis nunc interpretis, quos invenio in libro quodam, iam nonnullos annos in nidis meis sopito, quem denique lego.  Versuum auctor est, quasi non dubio, Johannes Hurtado de Mendoza, qui per hexametros in latinum vertit carmen illud quo nascitur, si ita dici potest, magna poesis castellana, certe carmen antiquissimum quod adhuc a nobis legi potest velut non ab longinquo priscorum sed ab quovis nostrum scriptum.

          Evigilet stertens animus, tenebrisque relictis
          mens resipiscat hebes, alto experrecta sopore,
          contemplata quidem vita haec ut praeterit instans,
          ut tacite obrepit mors, quam cito gaudia migrent,
          utque recordanti sint urgens causa doloris
          ut melius semper quod praeterit esse putemus.

          Cernimus esse brevi quoniam praesentia puncto,
          si bene censemus, iam praeteriisse futurum,
          exhaustumque simul prorsum reputabimus esse.
          Nemo sui oblitus credat diuturna per aevum
          esse futura magis, quam quae iam viderat ante,
          omnia quandoquidem sic ire humana necesse est.

Hos ultimos versus legere non queo (ex archetypo dico) non horrentibus pilis.  Novistine carmen authenticum?

Libro ex quo versus sumpseram titulus est "Las coplas de Jorge Manrique", ab Ediciones Clásicas edito Matriti MDCCCCLXXXXIV.

Legibus contentio de legibus

Quae in Hispania aguntur, tam hispanica sunt!

Nostrum est regnum factionum.  "Aperi sententiam tuam, ut meam opponam!"  Quam hispani, isti qui nolunt esse hispani!  Sicut Carthago Nova saeculo xix civitas libera facta, vel xx saeculo Gumiel de Izán, qui fame coacta voluit ex Hispania in Civitates Foederatas Americanas transire; sicut Valle Inclán, vir mihi praedilectus, qui hispanos diviserat in duas partes: "Ego, ceterique omnes!".

Ceterum, in Hispania iam diu legibus nemo paret.  Quot annis jam?  A restauratis, ut aiunt, dynastis borbonicis, saeculo xix exeunti?  Videte dictaturam, quam vocant, Primo de Rivera, vel Franco tyrannidem.  Num haec democratia quadraginta annis restaurata legibus omnino oboediens fuit?  Num legibus oboedit publica lues, corruptio?

Et nunc, quid multa?, legibus praeses Rajoy vult catalanos coercere, eosdem qui leges novas volunt ferre, legibus cassis prioribus!

Risum teneatis!

Hoc miror in catalanis istis hispanissimis, qui Hispania volunt dissidere: quod recta, liquido, fortiter quae velint petant, quo magis omnes nos cogunt denique de legibus cogitare.

Versus urbani

Num hos versus Larkin interpretatus ipse sum, anglicas et linguam et lyram ignorans?  Vix memoria teneo Larkin carmen me legisse aliquando, atque risisse, tres vel quattuor annis abhinc, sicut nunc iterum rideo latinos relegens.  Absit verecundia!  Utinam rideat aliquis, Philippusque Larkin atque qui legant ignoscant mihi!

Ego et uxor quosdam invitavimus babaecalos
eorumque nostrumque tempus ad terendum.  Forsan
adesse placebit?  Abi dierecte, amice.
Ultima est hora diei.  Foculus
anhelat arboresque vacillant crepusculo.
Ergo Care Warlock-Williams: valde doleo
     Mirum quantae molis sit solum manere.
Dimidiam possem, si vellem, vitam agere
cum vini poculo xerensis, cernuus
ad stupidum, eum auscultans blaterare
qui Cor populi legit usquequaque.
Dulce computa quod fluxit otium
     in abyssum praeceps, attentus tantum
ad facies et fuscinulas, nec sub candela
ad vocem ventorum intentus et contemplaturus
quam macra luna fiat usque ad in aere
punctam gracillimam.
Vitam solam, et quam penitus didicimus
     Omnis solitudo sordida.  Nullus huius saeculi
monacho credit pannoso cum ferculo
ad deum alloquenti (ipsum etiam absentem);
magna est cupido ab ceteris amari, quod sibi vult
officiorum aliqua vicissitudo.
Virtus socialis est.  Quae officia, nonne ludus videtur
     benefaciendi, sicut ad missam adire?
Res fastidiosa, quam non probe agimus
(de stulta re quercum interrogare),
conivere conantes, num quia quiqui crudeliter
quod oportebat monstrat?
Subtile nimis.  Etiam decentius.  In malam crucem!
   Juvenum tantum est libere solos esse.
Tempus sodalis quaerendi brevius fit
et ad candelam sedere nobis
non pacem affert sed alia.
Ultra lucem labor et excidium
murmurant: Care Warlock-Williams: summo gaudio

Fabula de tribus porcellis

Porcellus erat ille primus qui casam ex palea frustibusque omnino confecerat.  Maturavit filius porcelli patruelem insultare: Casam tuam intrabimus, omnia tua et ipsum te calcabimus!

Porcellus alter longe habitabat domum quam totam luteam aedificaverat.  Capillos miro modo tondebat, rasis occipite et temporibus, cetera in caelum erectos.  Is quoque primogenitum invidens minabatur: magnum dolorem illi se illaturum, lapidem se gravissimum in gemursam contorquentem.

Porcellus tertius et primigenus erat, et annis et armis longe fortior.  Aedes erexerat omnino caementicias.  Ei quoque erat delirum pecten: flavi capilli excogitatissime in occiput vergebant.  Nihilominus fratribus nocere velle: altero se pede fratri alteri merita perpensurum, ipsum scilicet conterendo, altero pede sanguine et igni fratri cetero pesti dolori excidio se futurum.

Lupus territus circumspiciebat: num tres tantum?  Silva porcellis erat plena: hic porcellus hungaricus, hic turcicus, illic philippinus, illic moscoviensis...

De nostro latino

Cara nobis doctaque amica improbat quod parum ciceroniane loquamur (nam illud quod redarguimus subridens despicit, nequire nos). Sed dum cum illa ageremus, coacti sumus asserere nos, etiam si possemus, nullo modo ciceroniane loquuturos. Aliud enim aestimamus de lingua et de expressione.

In omni sermone distinxerunt philologi aliud esse structuram vel signorum systema, aliud normam vel cujusdam humani gregis consuetudinem loquendi, aliud denique usum vel particularem linguae actionem.

[Pulchrum exordium.  Sed quo pergebat?  Decem similia vel doudecim principia invenio olim adumbrata (sententiae supernae erant anni mmxiv).  Sed absolvam celeriter (haec addo augusto mmxvii): videbitis.]

Quoquo sit modo, minime possum ciceroniane loqui vel dictare, cum Cicero non sim.  Sed ultra.  Nolo esse Ciceronem.  Is volo esse qui sum, Thersites.  Et latine scribo cum scribere possem grisonice vel theudisce: quia volo.  Nullius est mihi momenti vel quo vel quali scribam idiomate: mihi satis est ut intellegar.

Nulliusne dixi momenti?  Mentior.  Rectius malo quam prave.

Sed nihil mihi cum ciceronianis, cum puricolentibus, cum cruscantivoris.  Si minus verba vultis nova, expensis fit vestris.  Fruar ego et quibus Cicero splenduit verbis, et quibus usi sunt tot eloquentes auctores et auctrices saeculis ceteris.

Timor

Mense maio praeterito matris valetudo periclitavit.  Nullus erat mortalis morbus, sed magnis afficiebatur doloribus.  Quod diu timueramus accidebat; sed nobis minus grave praesentibus (ut solet) quam metuentibus.  Quid nunc agere, nisi adesse, comitari?

Sed paulatim clinicam tandem reliquit, domum revertitur: at quam mutata!  Quamquam amotis doloribus subtristis, dolores rursus regredi non desierat pertimescere et abominari.  Nihil velle, deprecari vitam.  Primo ad nuntium meum (per uasap vel whatsapp) non respondebat.  Nunc demum nonagesimo anno concidere videbatur.

At julio jam vergenti, nescio cur, nescio quo pacto, timorem eicere videtur; nunc pectinari, oculos depingere, mundum denique muliebrem recuperat.  Aliquanto debilior, sed denuo caput tollere, surridere.  Et rursus ea scit una quid quomodo quando est agendum unicuique liberum, nepotum, necessarium.

Rursus ea viva flamma, quam extingui, pro dolor, aspiciendumst!

Linaria aeruginea

Quam dulcis est amicorum gratia!  Quid optabilius?  Ii denique sunt amici, qui rescribunt.  Iis ergo amicis scribam.

Heri domum regrediebar ex itinere botanico (botanicus nunc fio magis magisque) quod ad Pyrinaeos montes duxerat me, et quae scripsistis lego.  Multa narrare possum, sed desunt mihi et fluentia et tempus.  Tituli harum linearum haec est causa: quod appendere volebam imaginem floris pulcherrimi, quem mense invenissem praeterito, quasi amicis oblationem.  Sed defunctum invenio programma quod Picasa vocabamus, ac nescio quomodo nunc photogrammata apponam.

At percontabor, et faciam.

Domum regredi

Hac mente incepi paginam: aliquantulum discerem dictare latine, cum latine loqui optima tunc mihi videretur via latinae linguae docendae.  Tunc, dico: cum latinum profiterer.  Nunc nihil doceo, rude donatus, sed et idem nunc sentio (id male, saltem peius didicimus idioma quod non loquentes didicimus) et huic paginae horas desidero impensas.

Cum docendi onus relinquerem --gratum onus, sed onus omnino-- id imprimis cupiebam: ordinatrum quam longissime arcere, atque nova temporis uti ratione mei, quod tempus magnum, longum, infinitum stulte ducebam.  Ah!  Hoc statim intelligit miser emeritus: irreparabile fugere tempus...  At mitto querelas, cum nihil est de quo queri queam; quamdam tantum indicare volebam ex causis quibus ephemeridem praeteriissem.

Deinde...  Quae moles redire!  Novis moribus acceptis, quam difficile ad antiquos regredi!  Quonam modo imagines apponere solebam?  Etiam claves de memoria deciderunt...

Sed satis.  Piger sum, fateor.  Sed domum denique redeam. 

Dies beati in infernis

Difficilius agitur vita quam non unus sed plures gubernant rectores.  Dum muneri uni servis, unum est centrum, ut ita dicam, circuli tui; absente munere vel officio, domini multiplicantur, mutantur tempora et loca sensuque momentoque.

Dixeram aliquid nos scripturos de libro quodam.  De quo libro?  Oblitus paene sum illius, flumen tot volumina rapuit.

Sed dicam.  Nam liber ille verus est, quod non recte de omnibus praedicatur scriptis.  Item facetus, quod mihi maxime placet.  Verus atque facetus, quid ultra petes?

Auctor, Hungarica natione, juvenis carmina composuit propria, atque aliena in linguam magyarem interpretatus est, quod omne gloriam ei comparavit magnam quae placet poetis.  Sed eodem tempore nazismus in Germania, fascisticum genus in Italia et Hungaria gliscebat.  Exsilium sibi, Gallia petenda fuit.  Quid tum? Gallia capta, exsilium in exsilium est cumulandum: fuge in Algeriam primum, deinde in Civitates Foederatas Americanas.  Orto bello, ne poeta nequam maneret dum tot homines morerentur, miles americanus Japonicos debellavit vir noster et, pace comparata, in Civitates Americae reversus est.  Sed locum sibi non ibi putat, sed in patria esse: in Hungariam ergo regreditur.  Tres, quattuor post annos, hungarici rectores hominem capiunt et in carcerem conjiciunt, ad labores durissimos damnatus.  Ita vivit totidem annos, paene frigore fameque mortuus.

Potest haec omnia risu narrare?  Potest!  Hoc Georgius Faludy fecit in libro cuius titulum est idem atque huius paginae.

Fauces nivales

Ne dies silenses parum silentes essent, nec gestabile nec ordinatrum, nec omnino machinas vel photographicas vel ceteras nobiscum adduximus.  Liber unus tantum comitatus est, de quo alias breviter scribam.

Nix delectavit nos, omnia candido cooperiens.  Quam dulce fuit spatiari per angustias La Yecla appellatas, non longe a monasterio: inter duo altissimos parietes ambulantes, desuper nix cadebat in nos violento silentio...

Domi denuo in calida cella (putabam ego, sine causa ulla, monachos calefactione carere: quod multo aliter!) horam refectoriam spectabamus.  A, betam monachalem...!

Silos

Fuimus nuper aliquot dies in monasterio Silense optime accepti hospites.  Mane surgebam ad vigilias, quas monachi canere solent organis suaviter comitantibus; laudes deinde audiebam, octava denique hora jentaculo reficiebamur.  Paucis, horas agebam omnino monachales, nisi quod decima solebamus extra monasterium per proxima spatiari loca.

Abeundumst.  Aliquando plura.

Miraculum

Hoc somnium, haec species fallax, haec illusio, tempus oriri novum, mundum, putum, purum, sine macula, nullis aut bonis aut malis humanis actionibus tactum...

Quam pulchrum mendacium!  Strenas, amici, datote!

Rafalín

Pauli equo male est: ileo laborat.  Raphaellus opem diu ferebat ad tigna ex silvis trahenda; sed nunc mala jacet valetudine.  Paulus e montibus Pyreneis domum attulit et curat velut filium.  Etiam, cum caballo colloquens, spondet illi non ultra labores sufferendos graviores, immo leviore officio ipsum domi mansurum.  Sed maesti sunt, equus et dominus...

Peñas de Herrera

Saxa haec sunt in lumbo Montis Caii, inter Castellam et Aragoniam.  Silvis denuo cincta quibus diu caruerunt, antiquum est latronum latibulum et loca insidiatoribus opportuna, atque viatoribus metuenda utriusque regni.  Nomen quo vocitatur unde veniat?  Ex ferro forsan, quod tota scatet regio et celtiberorum arma fecit celebranda?

Chrismo jacetanus alter

Tres denique hexametri leguntur in chrismonis orbe, aliquanto obscuriores, doctrinam de trinitate continentes:

      Hanc in sculptura,   lector, sic noscere cura.
      P pater, A genitus,   duplex est Sp(iritu)s Almus.
      Hii tres iure quidem   dominus sunt unus et idem.

Litteras "P" et "A" in ipso chrismone invenire possumus; ergo de chrismone loqui videntur.  Hi versus interpretatio sunt chrismonis, secundum catholicam orthodoxiam.  Ambigitur "P", utrum intelligatur litteram "pe" latinam an "rho" graecam esse potius... Quis sciat?  

Per google iter faciens invenimus opinionum collectionem et aliam, et multas inveniremus, puto, si plus quaeremus.  Nonne dixi?  En novissimam.

Potest enim sic legi:

     P pater, A genitus duplex,   es(t) Spiritus Almus.

Sed mendum lapicidae, litteram t addentis prave, habendum est; et cur, insuper, illud "s" scripsit "es", "p" autem non "pe" scripsit?

Ceterum, si verbo "duplex" subintellegendum est "littera", quaenam littera?  Utrum "X" (id est littera graeca chi, in ipso chrismone)?

Equidem lectionem meam malo, nam ubi legeram "en", in hexametro superiore dextro, alii legunt "est".