De recte loquendo

Heri fuit dies fuscus, caliginosus, tristis. Fulget sol hodie quasi se vindicaturus.

Cur potius Latinum scribas, si lingua materna non est tibi? At quasi maternam sentio. Nonne est omnino? Mihi quidem intima est. Num cum aliis Hispanice colloquentes Hispani (vel Gallice Galli, Anglice Angli, et sic de ceteris) semper eodem sermone uti sensistis? Quod unam tantum linguam vocamus plurae linguae vere sunt. Unicuique sua denique lingua est. Mea colloquor non modo cum oppidanis, sed etiam cum Horatio, Dante, Quevedo. Nunc, multa laborans, multa timens et multa passus, vobiscum colloquor.

Laboro quidem. Chillida Hispanus scalptor aiebat se olim sinistra tantum dipingendi consilium cepisse propterea quod (si bene intellexi) nimium facilem et ideo trivialem sibi laborem putaret quem dextra perfecisset. Hanc fabulam nescio cur narrem, cum minime rei consentiam; sed aliquid simile perficere videor Latine loquens.

Laboro, quia minime peritus sum. Sed placet, ut iam dixi. Et, quamquam hanc ephemeridem velim quam perfectissimam non modo sententiis sed etiam verbis, loqui primum, recte loqui secundum puto. Optima bonis inimica, ut ait persaepe Fernández. Ergo vobis omnibus, amici, eadem hortor, ut loqui audeatis, sapere audeatis, cum nemo Latinus factus sit, nec sapiens, qui prius non balbus vel ignarus fuisset. Equidem repuerasco.

Valete omnes