Irretitus

Caesaraugustae in via nescio qui senex in me se jacit.  Recedere est primus conatus.  Quis vesanus hic impetum in me faciens?  Subridet ille quasi frater esset germanus.  A!  Subito agnosco simulque horresco.  Antiquus est ille collega pulpiti, temporis illius, cum pueri adhuc in lycaeo essemus.  Qui potest?  Num ego collega illius ruinae?  Sed si senium istud talem oculis meis aspectum praebet, qualem ergo ipsi praebeam?  O tempus, numen crudele!

Salutatio, resalutatio, o quam valentem te reperio, quidnam tibi est arcanum juventutis?, An de me loqueris, silicernium redolenti?

Uterque mentitur amboque dicimus vera.

Ut historiolam hujus hominis hic narrare cupio!  Sed homo satis notus est, et fatua esset historiola quibusdam omissis farraginibus, per quas melius ille in hac pagina agnosceretur quam eum in via agnovi.  Quod minime nolo.

Aestimabam ego ad paucissimas aures (vel oculos) has nugas pervenire.  Qua re confisus, nonnumquam libere loquutus de quodam, ’Nemo leget --cogitabam--, praeterea nomen fabulamque fucavi, etiam ille ne litteram quidem Latinam scit’.  Miro autem modo non multos post dies taxabar ab ipso, quem numquam lecturum, immo numquam agnotum iri confisus eram!

Sed hoc maxime cogitabam oppidum rediens: hominem non videram quot annis?, quinque et triginta?, triginta?  Semper autem illius notitiae hinc illinc ad me pervenerunt, per communes amicos persaepe, ita ut certior semper sum factus de illo --sicut ille de me: quid agerem, quid egeram, quid fere acturus essem...

Ingens rete sumus notitiarum...