Professio

Nihil proficio, guttatim scribo.  Quid?  Num difficiliora sunt omnia, dum senium nos vincit?  Non ita, non ita, mihi saltem.  Nam, etsi senectutem ingredienti, animi satis est, satis alacritatis, satis etiam nunc in corpore roboris.  Et mihi lingua haec, qua nunc utor, semper cordi est, ea uti placet, eam discere juvat utendo.  Sed hoc forsitan accidat, quod incommoda docendi, quae nunc infinita sunt, foras relinquere conor, aliam domi personam agere cupio atque latini professorem.

Ceterum talem esse professorem me perraro fateor nisi aliquando, cum publice quaeror.  Multo alium videri malo, multo alius domi sum.  In aedibus meis spectator sum, lector, mechanicus, nebulo, philosophus, sutor, coquus, ardelio.  Displicet vere latinistam tantum agere in penetralia reducto domestica.

Nec etiam per viam ambulanti, cum casu interrogor, latinum profiteri placet.  Cum etiam graecum hodie profitear, esse me linguae grecae professorem interroganti respondere malo.  Cur?  Quia taedet me illorum tritissimorum responsorum.  Nonne unquam audistis?  "Latinumne doces?  Ah, lingua latina multum placebat mihi, dum studerem.  Ecce: rosa rosae rosam rosa rosis..."  "Quid?  Etiam nunc illud in studiis?  Nonne jam pridem omissum est?  Cui bono latinum?"  "Dicisne?  Sursum corda, magnis itineribus, nemine discrepante!"  Taedet, piget, paenitet.  Nunc igitur professor linguae graecae sum.  Hoc dicto tacuerunt omnes, non aliter miseratione te multa conspexerunt, at tacent!

Abeundum nunc est, ignoscatis quaeso.  Valete.