Saltus

Cum paulo plus vacet, fabellam narrabo.  Casus re vera est eventus, non fabella, sed fabula commenticia videtur.  Qui non noverit quomodo in hispanica schola se habeant res, per hanc historiolam imaginari poterit.

Kalendis juniis vel circa lyceum relinquebam, nescio quid acturus, hora ferme undecima, qua hora discipulis omnibus in auditoriis et lectionibus manendum est.  Angulum aedium transeo cum, o stupor, puellam quandam sedecim annos natam (vel circa) derepere video de muro lycei.  Furtim diceres fugere conari.  Si longius fuissem alio fortasse aspexissem, meum secutus iter; sed paulo afuit quin in caput illa caderet meum; nihil vidisse simulare non poteram.

Interrogo ergo puellam ultimum salientem saltum:  ’Quid agis?  Quo is?’  Agitasse credetis puellam, dubitasse, balbutisse.  Nihil simile.  ’Aliquo’ frigide dixit pulverem excutiens e vestibus.  Thecam sumit scholarem (eam antea jecerat quam ipsa saltaret) et proficiscitur.  ’Sed, sed...’ (ipse balbutiebam) ’quod nomen est tibi?  Quo studes gradu?’  Illa nihil, tergum vertens, summo mei despectu abiit.  Hanc quidem insolentiam appello.  Quid agerem?  Eam tenerem?  Clamarem?  Agitarer?  Nihil feci, iter prosecutus sum meum, iram deponere conans.

Postridie in lyceo, catalogum evolvebam discipulorum, cum venit in mentem puellam illam detegere.  Quaerito per photographemata, puellae vultum videor invenire.  Quid agam?  Eam ad rectorem studiorum deferam?  Privatim admoneam?  Sed memoria mea errare potest, photographemata non optima sunt.  Illa discipula mea non est.  Quid si fallor?  Ut accidit mihi plerumque quoties dubitavi, nihil demum feci.

O quam prolixe dixi.  Cras finiam.

Imaginem do lycopersicorum.  Mox erubescent!  Valete.