Circundatus

Plura nudius tertius loquutus sum quam vellem, ut accidere solet, atque verbum denique tacui quod orsus volebam dicere.  Nam dificillimum est mihi pronuntiare voces illas de quorum accentu maxime dubito.  Ecce tandem: ’circumdatus’.  Qua syllaba tacta est accentu, amici?

Si legem universalem sequi debemus, nullus infitiabitur rectissimum esse ’circúmdatus’ vel ’circúndatus’.  Sed quam absonus videtur accentus iste!  Nam in loquentis mente conspicuum est a dando illud verbum dici.  Qua quidem de causa illud ’a’ breve haud mutatum est in ’i’ (quod contra accidit in *per-dato, in ’perditum’ mutato, vel *com-dato, in ’conditum’).  Nonne analogia eadem parem effectum induxerit in accentu?

Equidem autem, nisi errorem corrigetis meum, amici, lege utar consueta atque pronuntiabo ’circúndatum’.

Alia verba vobis proponere volebam, sed caedes facta est in ordinatro meo (in altero ordinatro, quo uti soleo ad exscribendum foris) et ex memoria deciderunt cetera quae collegerim verba.

[Epigramma legi potest in fronte domus municipalis Dianii.  Dianium pulcher est portus prope Valentiam, graece (aiunt) Artemisium, nobis hodie Denia.  Sic legi (mihi ignoscatis sapientes):  "Pro salute Aug(usti) / Veneri sacr(um). / Cn(aeus) Octavius / Florus sevir / aug(ustalis) municipio / d(onat) d(at) d(edicat). / L(ocus) d(atus) ex d(ecreto) d(ecurionum).]

Valete.