Militia est potior

Montem nostrum aspicientibus nullus Cajo pacatior videri solet, nullus ita pervius atque imbellis. Falluntur. Hic mons irascitur interdum: pax personata est, fenum oportebat in cornu gerere montem. Olim singuli vel bini quotannis peribant ascendere conantes tempore hiberno. Hae sex vel septem hiemes caede fere liberae fluxerunt, sed ultimo solis die... Nonne vidistis imaginem ea nocte huic ephemeridi appositam? Ipso forsan puncto quo exciperem photogramma duo homines matritenses praecipitabant in puteum qui medius videtur (tres sunt vocati ’putei’ in monte Cajo, vel alvei gelu effosi: sinister vel Morca, medius vel Sancti Gaudiosii, dexter vel Sancti Michaelis). Postridie inventa sunt cadavera.

Nuper certior sum factus, acta legendo. Juvenis alter sacerdos, theologiae professor, annos natus paulo plus quam quadraginta, medica altera mulier, paulo minus quam quadraginta annos nata. Ille, ut videtur, amicus et fidelis cardenalis Rouco. Nihil ad rem: duo juvenes mortui, lamentabilis res.

Verumtamen, cum homini cuique sua expectet mors, haec quae duobus juvenibus contigit nescio quid habet expetendum. Ascenderunt feliciter die formosissimo (ex culmine dicuntur necessariis telephonio docuisse), casus deinde, horae momento cita mors venit. Lugent affines et cognati, ipsis autem felix finis fit fabulae. Mihi quoque vellem finem talem: corpore labore lasso, oculis laetitiae micantibus, maxime vivus mori.