Molliores cuniculi capillo

Horror vacui, Musarum silenti metus, timor paginae intactae...  Imagines pulchrae, elegantes pote, novae aliquot abhinc annos, nunc tamen obsoletae, vetustae, marcidae.  Mihi quidem, nunc scribere incipienti, nullus est metus albi immaculati, anxietas incipiendi abest omnino.

Quid?  Digiti per claves agiles volant, quidquid velint pangentes --mens invigilat ordinatri palpitationi, oculi machinam suspiciose intuentur.  Quae scribo, quae verba fessum premendo cerebrum vix excogito, quas sententias partus doloribus in lucem edo, hicne manebunt decem post minuta?  An quilibet malevolus nanus in malam eicient crucem?

A, beata saecula ubi illud tangebamus candidum et lene, quod charta vel papirus apellabatur!

Cras, iter in montes.  Sex convocati eramus.  Unus, deinde duo, tres heri, quattuor denique mane deposuerunt arma.  Homines nequam!  Sed Oliva atque Thersites antiquam servabunt fidem, egregiam romanorum agitabunt virtutem, et calceos montanos duplicesque induti pallios ad frigida Jovis sputamina concurrent.

Trepidate, cuniculi.  Adsumus!