De coloribus II

Explicatio tua, Nemo dilecte, et ingeniosa et apta mihi quidem videtur, sed Frontonem de vitreis coloribus cogitasse (ne dicam iis usum esse, et experimenti difficultate et defectu pigmentorum) parum probabile duco hoc etiam, quod alia facilior exstat explicatio illius verborum. Nam amplitudo significationis nominum colorum antiquis major erat quam nobis, nisi fallor.

Sunt etiam linguae quae non septem illos Newtonianos, sed ne quinque quidem vel quattuor colores distingunt, sed tribus vocabulis tantum contentae unum usurpant luci, alterum umbrae, tertium rubro. Nullum sermonem colore sanguinis carere verisimile est. Vocabula coloribus certa serie paulatim fieri pro certo habetur, vel (si veniam fabulae damus) paulatim nasci dum lingua quaeque progreditur et crescit: post rubrum ergo flavum exit, viride deinde... Ultimum caeruleum nasci apparet, idemque primus est amissus color cum decadente cultu lingua pauperior fit. De caeruleo mediis saeculis perdito, Romanicae linguae probant pro caeruleo 'blau' 'bleu' 'blu' et 'azzurro' 'azul' et ceteros adhibentes; de primatu rufi coloris, Hispanicum vide sermonem qui adhuc rubrum 'colorado' vocat.

Quod hodie 'jaune' vel 'yellow' vel 'amarillo' appellamus non unus certe, sed multi colores sunt. Quod 'flavum' appellabat Gellius etiam amplius erat quam nostrum et, nisi fallor, et paleae et leonis corio et citro et aliis coloribus aptum est, velut terrae Senensi, ochrae et multis aliis. Aliquid simiile dicere possumus, mea sententia, de viridi, quod etiam nobis late diffunditur per lancem pictoris. Mille colores oculo dinoscuntur, paucos lingua autumavit.

Imaginem quam apposui describere oblitus sum: corium Maurocanum est, ab Nomadis saharianis (illis 'hominibus caeruleis') coloribus ornatum, quod nuper Marochii vidi. Valete.