Legere et relegere

Nebula usque ad vicum hodie subiit. Et feles et ego algemus.

Nescio quid cum libris mihi accidat. Tres quattuorve habeo quos nuper acquisivi et, novarum litterarum fastidiosus, Barojam arripio et relegere incipio. Aetas est sine dubio. Non quod antea non relegerem, immo decem vel duodecim auctores, vel melius opera sunt (Quixotem, Solitudines, Pickwick, Poe, Leon; El Ruedo Ibérico; viginti fortasse) quae iterum iterumque relegere soleam. Sed jam aliquot mensibus moles est mihi nova opera inceptare. Num status est temporalis, an jam jam senex factus sum, nihilne novi inibit in cerebrum? Notas paravi Canetti (cuius Actus Fidei mirabile admodum inveni abhinc duodecim annos): en nunc quiescentes. Kafka in litore (quem Nemo commendavit) jam habeo, sed inceptare non valeo (etsi placuit nescio quae historia de arietibus quam tum pro Kafka legi), et facilem et planum Barojam coepi bis transire.

Sit quodlibet, faciam meo more. Litteras non conspicio nisi delectabiles. Inter quae magis abhorreo educationis vigentis illud est, quod discipuli legere hoc illudque coguntur (etiam saepissime opera non exquisita secundum excellentiam, sed, exempli gratia, quia auctor Aragonensis sit, quo nihil absurdius). Pullulant ergo pueri qui, Cervantes legendo condemnati, illa divina penna ad ceteram aetatem abhorruerunt. Mense superiore puellam tredecim annos natam repperi Tragicomoediam Calixti et Meliboeae legentem: cum vix Castellanum sermonem intelligat, misera coacta est Latinum legere (quia Latinum illi erit quod Rojas scripserat, vel paulo minus).

Sed satis queritatus.  Ad Barojam redeo, amici. Valete