Grex

Annum MMVII optimo more coepi, paucis comitatus, sed carissimis. Quam grata solitudo, si non poena est, sed exoptata! Interdum, quam cara congregatio cum eis qui tibi cordi sint!

Mores hominum gregales ejus sublimia constituunt ejusque pessimus exitus forsan erunt. Irascor subinde cum alios vel me ipse video via pergens qua turba currit caeca, inepte, Panurgi oves. Totiens autem reputare cogor: quid nobis nisi gluten hoc, non dicam amicitiae sed, quod verius est, instinctus gregis nos commiteret et amicaret?

Optimum vinum attulit heri ad cenam frater Aemilius (maritus sororis: nunquam bene didici haec omnia nomina familiaria!). Vinum erat Arbocalae, vulgo Toro appellatae. De Hispanis vinis illud dicere possumus: heu quantum mutata ab illis quae viginti vel triginta annos abhinc passim inveniebantur! Tum magis varia, certe, sed nonnumquam pessimum inveniebas cum hemicrania. Nunc autem, quae veneunt, quam alta saepenumero qualitas! Eorum circa Durium elaborati sunt quae praefero.

Aries autem in aequora jactus est, en oves pone ad aquas! Omnia vina quam inter se simillima! Unumquidque pariter robore curatum, timiditer omnia circa undecim, duodecim gradus se constipantia! Ubi illa livida, atra vina Aragoniae, quae ad septemdecim gradus perveniebant poculaque maculabant? Ubi illa dulcia vina Castellae, roboreo sapore expertia quo omnia nunc condemnantur?

Sed pergite, carae oves, anno ineunte et qui sequentur, in vinorum curis! Haec ovis, quod ad se attinet, spondet sine querimoniis vestro labore perfrui!