Laurentius Da Ponte

Deceptus aliquantulum Memorias relinquo Laurentii Da Ponte, illius qui fabulam Domini Johannis scripserat Mozartis aeterna musica ditatam. Cur deceptus? Quia plura mihi promiseram ex homine tam exquisitum saeculum habitanti, qui tot egregios viros et cognovit et coluit. Nonne ejus paginas transeunt imperatores et duces, musici atque poetae? Satis foret quod Casanovam coluisset, virum in se ipso totam fabulam, vel Mozart et Salieri, ex quibus ingeniosus Pushkin immortales personas finxit.

Sed Da Ponte, cui Fortuna splenduit dum fabulas musicatas vel poemata per occasionem componebat, non ulli id interesse aestimavit, opinor, quae ipse oculis vidisset et auribus audivisset narrare nobis. Cogitavit contra ea quae famam et nummos juveni praebuerint, eadem seni famam nummosque dare posse. Raro ergo cotidianum et vile aliquid in litteris invenitur: multa quae acciderunt excerpti loci videntur ex operibus et fabulis Goldonianis, non sine exitu morali. In scaenam prodit Imperator Josef, sed persona est potens, nec vivus vir. Domini Salieri et Mozart vix accedunt cum longe, nondum visi, jam abierunt. Cetera querimoniae sunt contra multos latrones et piratas qui suae sorti invidiosi vel famam vel fenera surripuerunt usque ad multam senectam. Laurenti miser, quam suspectus es!

Maluissem avum nepti narrantem quam poetam altas litteras colentem et coram posteris se defendentem. Nihil jucundius quam homo vivus. Aliquando legi optimam fabulam fore ipsam cuiuslibet hominis vitam, si aperte narrare valeret.

Sed nimis severus fui. Memoriae Laurentii Da Ponte jucunda est lectio.