Magnus falcis ictus

Catalaunis amicis gratulamur qui jam novum senatum heri sibi elegerunt.  Nationalismus et sinistra firmari videntur, republicani et socialistae recedunt.  Quod magis mirandum forsan est bonus exitus partium 'Ciutadans' vel 'Cives' apellatarum quae tres senatores obtinuerunt; ii contra exclusionem propugnant pro libertate, ut aiunt, quemvis sermonem loquendi et Hispanos se existimandi.  Nimis alta fuit abstinentia.

Catalaunia est regio indole peculiari quae fortiter exprimitur per linguam, notam navitatem, proverbialem sensum communem.  Ex interiore Hispania Barcinonem venientibus ante triginta annos illa urbs magis progressa nobis videbatur, eiusque cives cultiores, ditiores, postremo magis Europaei quam nos.  Amicos enim invidebam Catalaunos qui pianofortem latrunculosque optime ludebant plerique, Anglicam linguam, Francicam, Italicam callebant omnes, dum nos vix Francicam balbutiebamus.  Unum equidem moleste ferebam illa fere superbia qua urbane ab eis despiciebamur interiores, quasi tyrannis quae tum in Hispania vigeret nostra res nec ipsorum esset: sensus, mea quidem sententia, quem alebat nationalismus, vel nationalismus eo sensu alebatur.

Ciutadans bene velle fateor: Boadella veterem commilitonem sentio contra tyrannidem illam; illi fido dicenti novam tyrannidem surrepere.  'Nationalismus est morbus quo contaminamini' dixi olim Adalberto (non Boadella, sed alio); 'Vos etiam contaminamini nationalismo Hispano' respondit.  Hoc proprium est nationalismi: nisi contra alios vigere non potest.  Albert intelligere non poterat me tam nationalistam Hispanum esse quam quemlibet Lituanum vel Japonicum.  Quomodo nationalista existimari potest qui limites omnes delendos putat?  Sed, nationalistis vel non nationalistis, cum Catalaunis colloqui semper facile et gratum fuit.