Versus urbani

Hos dies, quia placuit, Larkin carmen interpretabar (vel interpretari mihi visus sum).  Cum hoc sit otiorum speculum meorum, opusculum appono, ne nihil tot dies me fecisse putet aliquis. Interpreti ignoscant Philippus Larkin et qui legatis!

Ego et uxor quosdam invitavimus babaecalos
eorumque nostrumque tempus ad terendum.  Forsan
adesse placebit?  Abi dierecte, amice.
Ultima est hora diei.  Foculus
anhelat arboresque vacillant in crepusculo.
Ergo Care Warlock-Williams: valde doleo
     Mirum quantae molis sit solum manere.
Dimidiam possem, si vellem, vitam agere
cum vini poculo xerensis, cernuus
ad stupidum, eum auscultans blaterare
qui Ave! legit usquequaque.
Dulce computa quod fluxit otium
     in abyssum praeceps, attentus tantum
ad facies et fuscinulas, nec sub candela
ad vocem ventorum intentus vel contemplaturus
quam macra luna fiat usque ad in aere
punctam gracillimam.
Vita una, et quam penitus didicimus
     Omnis solitudo sordida.  Nullus huius saeculi
monacho credit pannoso cum ferculo
ad deum alloquenti (ipsum etiam absentem);
magna est cupido ab ceteris amari, quod sibi vult
officiorum aliqua vicissitudo.
Virtus socialis est.  Haec officia, nonne ludus videtur
     benefaciendi, sicut ad missam adire?
Res fastidiosa, quam non probe agimus
(de stulta re quercum interrogare),
conivere conantes, num quia quiqui crudeliter
quod oportebat monstrat?
Subtile nimis.  Etiam decentius.  In malam crucem!
   Juvenum tantum est libere solos esse.
Tempus sodalis quaerendi brevius fit
et ad candelam sedere nobis
non pacem affert sed alia.
Ultra lucem labor et excidium
murmurant: Care Warlock-Williams: summo gaudio