Theatrum

Natura locorum omnibus se coloribus ostenditur imbre peracto, triumphante sole.  Telluris faciem contemplor, torrentibus trajectam, passim viridantibus agris quasi non medius esset autumnus, sed ver primum ingrederetur.  Populetum autem luteis jam foliis splendet.  Formam naturae augustam infitiare quis posset?  Haec omnia pulcherrima sunt.

Quid ergo?  Cur tam mutae res universae?  Memini cum essem puer his ardere spectaculis, uno videri pulmone cum natura spirare.  Nunc contra, rugas mundi aspiciendo, valles ruinasque montis, alterum senem videor aspicere, vel ne senem quidem, sed temporis ipsius vetustatem, multis laboribus deficientis et lassi.  Ita in fabellis puerilibus personae quaedam sua quisque membra deformia labore monstrabant, sartor dentem videlicet tritum ob filum secandum, vel pollicem anus obtusum lanam ducendo.  Vento et aquis regio efficta est, velut homo aetate et laboribus.  Foras aspicere non assequor.

Die fugiente tinctae sunt nubes igneo solis fulgore.  Crepusculis horum anni temporum nihil formosius, nihil tristius.

Lente surgo, nam ad cenam exspector.  Sed nihil propero, nihil curo.  Deessem, credo, si possem sine dedecore vel nemine laeso.  Quae inertia!  Puero, puto, natura, viro res publica, sibi spectaculo senex.