Siphonarius pyromanus

Rector studiorum, in lyceo ubi docere conor, admodum juvenis est, et fautor earum quas putat libertates aragonensium.  Ipsi, rectoris officio fungenti, cavendum est, exempli gratia, ne pueri apertis fenestris vocibus vexent transeuntes, quod lege vetitum est tanquam peccatum grave.

Casu per transitos obiciens non raro me petit:  ’Heus, tu, qui Latinum calles...’, et aliquod novum ex me quaerit, de arcano quodam verbo persaepe quod sibi aragonense videatur.

Hos majos dies quibus calore repente perimus fenestrae plerumque apertae sunt.  Sed etiam hibernos menses aliquando vox quaedam, ex fenestra lycei, ad me birota adeuntem vocitabat:  ’Indurain, Indurain!’  (Indurain fuit egregius athleta hispanus quinquies victor gallicae circuitionis birotariae.)

Illi festivi clamores non mihi placent, sed plerumque praetereo: birotam in loco relinquo ac lyceum intro despectis fenestris.  Sed aliquid hodie in voce me percutit, et in vocis temperamento, et in verbis ipsis, quae clamabant:  ’¡Eh, venga, adelante, Escartín!’  Oculos ad fenestras attollens quem video?  Rectorem ipsum studiorum, festive e fenestra me ludentem!  O tempora, o mores!

(Si egregius fuit Indurain, birotarius fuit Escartín minus egregius, immo gregarius; ille autem navarrensis fuit vir, hic scilicet heros fuit aragonensis!)

O nescius, quid miraris?  Senex in dies fis.  Mitte querimoniam, rudem posce.