Rectum loripes
Ternas quaternasve litteras quotidie lego meorum obscurorum, sed plurimo risu. Heri inter alia quae notaveram (saepe graphio notare soleo locum vel verbum quodcumque oculum feriat; aliquid simile video fieri in codicibus Alexandrae, sed haec lepidiore manu) hoc verbum insolens vere oculum fodit mi: ’proximius’. Hoc comparativum superlativo prave addito (mea sententia) documentum primo aestimavi deterrimae latinitatis obscurorum ’magistrorum nostrorum’.
Sed jam eram hodie notitiam additurus computrato (quod est mihi magnus et nunc vere nitidus compositusque codicillus), cum bis doceor ab ipso computatro (cui memoria est mea multo tenacior): A) jam aliquid simile olim adnotatum esse a me ipso ex auctore classico (Seneca); B) ipsius rei plane memet oblitum esse.
Ecce locum Senecae (Epistulae ad Lucilium, CVIII 16): "Cetera projecta redierunt, ita tamen ut quorum abstinentiam interrupi modum servem et quidem abstinentiae proximiorem, nescio an difficiliorem, quoniam quaedam absciduntur facilius animo quam temperantur". Eundem locum indicatum invenio a Felice Gaffiot in opere suo lexicographico.
Hoc autem ’proximiorem’ documentum est verbum tale fossile ut ita dicam factum esse Senecae saeculo, jam illis hebetari superlativum hoc, vix ultra ’propinquum’ exprimere. Hocne usus est verbo alius illius temporis auctor? An soloecismus est Senecae (hispanici auctoris obiter dicam)? Nescio. Dicerem nullum alium auctorem hoc usum esse verbo, sed, quis mihi fideret? Nequaquam egomet.
2 comentarios
Thersites -
lingualatinaa -