Sermones

Anno ineunti quosdam conveni discipulos qui jam adulescentes studia agunt universitaria.  Ex iis N.N., qui Barcinone studet interpretationi linguarum (hac in re jam pridem patebat prae ceteris excellere), stomachatum se praebet de studio generali.  'Quid, nonne satis sciebas eorum lingua uti oportere?'  'Non de ista re agitur.  Catalano sermone uti non recusso.  Sed cur linguae usum improbant meae?'  Et dum frustra conor ejus iram pacare, argumenta ille coacervat contraria.

Sunt in quae arguit quaedam quae, si non iram, mea sententia, movere queunt, digna sint tamen qui in scaena potius agantur comica.  Amota est, dicebat, quaedam diligens profestrix linguae castellanae, pro qua cathedram occupavit altera magistra... in Polonia conducta.  Quae magistra cum se impotentem post paucos menses fateretur labori, tertius arcessitur doctor... e Germania; et hic haud habilior priore.

Risimus, nescio an de re magis quam de ridicula amici fabulatione.  In ceteris facultatibus aliter res se habere docebat, sed magnum de linguis esse certamen, a partibus politicis alte fucatum, in facultate interpretationis.  Vae illi, si verum est!

Spero tamen ut ira minor in dies sit amico nostro: nam si minus, vereor ni iterum fiat verum illud quod de certaminibus inter gentes saepe diximus, unum stultum centum efficere.