Diophanti aetas

Libros arithmeticon Diophanti Alexandrini interdum lego, ne plane amusios fiam in mathematicis (memor etiam amici Ludovici): nuper editi sunt ad hispanicam linguam conversi (Nivola, Matriti 2007).  In volumine altero funebre epigramma percelebre invenio (quo aetas extrema colligi potest Diophanti poetae et mathematici) non modo pristino sermone graeco, sed etiam ad linguam latinam translatum ab Bachetio (non de illa editione agitur cujus margo nimis curtus per Fermat notus toto in orbe sit, sed de alia a filio Fermat exacta Tolosae MDCLXX).  Sed epigramma prave legitur: numeri sexti versus claudicant.  Quae sit lectio recta?

A, sed nunc adest nobis hoc rete universale (quo uti paulatim disco): celerrime (ne duo secunda quidem) habeo ante oculos viginti, triginta diversa epigrammata eodem incepta modo:  ’Hunc Diophantus habet tumulum...".  Simul nova reperio: multa sunt bloga de rebus mathematicis, quibus plura discere possimus, atque (proh dolor) ne unum quidem exstat Diophanti epitaphion sine mendis.  Haec est lectio quam hinc illinc excipiens non nimis pravam habeo:

   Hunc Diophantus habet tumulum, qui tempora vitae
      illius, mira   denotat arte tibi.
   Egit sextantem juvenis; lanugine malas
      vestire hinc coepit   parte duodecima.
   Septante uxori  post haec sociatur, et anno
      formosus quinto nascitur inde puer.
   Semissem aetatis  postquam attigit ille paternae
      infelix subita   morte peremptus obit.
   Quattuor aestates   genitor lugere superstes
      cogitur.  Hinc annos   illius assequere.

Displicet adhuc illud ’juvenis’ versus tertii; sed graeco legitur ’kourízei’.  In septimo pro ’semissem’ alii legunt ’heminam’.  Multos in blogis lego quibus hoc maxime placuerit, poesim cum mathematicis conjungi.  Versus dixissem, potius quam poesim.  Sed verum est, formosa est conjunctio.