Ave, Ludovice frater...
Quem commendas librum legi, quot abhinc jam annis? Quindecim? Tot? Tot quidem, nisi plus. Multa de scientia physica et mathematica illo anno legi, nonagesimo et quarto, nisi fallor. Inter libros qui maxime placuerunt non iste fuit (forsitan quia minus intellegeram) sed alter e quo multa mihi plane nova visus sum excipere, c.t. ’Chaos’. Illud papilionis inter Seres volitantis per quem Lutetiae tres post menses procella oreretur --vulgatissimum postea-- et quid essent fractales, et placita meteorologi Lorenz primum audivi, atque notiones illas stupui, chaos rem esse opinione ordinatiorem, series chaoticas ex formula simplicissima gigni posse, dificillimum esse demum seriem parare chaoticam quae non per formulam, etiam simplicissimam, exprimi posset. Scientia mathematica, quae tibi cordi est, etiam me ignorantem trahebat, atque ab ejus deliciis (serio dico) magis stupens quam callidus trahor.
Heri quidem, ne longius abeam, per Caesaraugustam spatiabar cum Ludovico. Huic antiquo amico morbus quidam corripuit quo negotiis atque otiis multis prohibetur; qua de causa nunc ad mathesim quamque totus incumbit, physicam et mathematicam imprimis. Medici Ludovicum monent ut longe perambulet, itaque difficile est eum convenire sine prolixa coloniae perlustratione. Ecce nos ergo sursum deorsum vias caesaraugustanas currentes (illi insuper non satis est placide incedere, et super omnia gradum amat incitatum), cum tandem ego jam fessus atque anhelans, mihi deprecans iter infinitum, Ludovico exhortor ad exhibitionem pictoricam visendam. Intramus. Locus est amplus et amoenus; picturae non spernendae sunt, etiam nos eramus soli. Sed cum tabulas admirari conabatur Thersites, nihilominus Ludovicus ad sermonem redit quem via texuerat. Qua de re, nisi mathematica? Ecce denuo Euler et doctrina de ’minima actione’ (novistine? equidem nequaquam), cui his diebus totus est deditus. Facetum par, visu dignum, alter tabulas contemplari conans, alter doctrinam ’minimae actionis’ explicans multis manuum actionibus!
Nam vide quid accidat mihi seni. Nihil intellegebam. Magis magisque in dies, nihil intelligere videor. Stultior in dies fio.
Inter studia antiquitatis graecae (quibus nunc magno gaudio incumbo), librum nuper legendum sumpsi, in lycei bibliotheca inventum. Nomen: ’Archimedes’. Quid scis de Archimede?, ex me ipso quaesii. Pauca, nihil. Nescio quid de diademate et lavacro, de heureka et speculis ustoriis. Lege ergo haec: non vitam, sed opera narrat. Nimis multae aequationes ibi sunt, sed... Denique librum sumpsi atque illa ipsa nocte legere coepi: ecce Thersites in lecto, formulae studens lunularum Diophanti: geometricum problema, eorum quae sibi non difficilia ducere solebat. Intellexit postremo, vel intellegere credidit, et dormivit. Sed postridie, cum resipisceret, librum apud se apertum repperit, illud problema aspicit lunularum: oculis contemplatur delineationem, lineas perlustrat, mente nihil capit. Ubi erat illud quod vesperi intellexerat? Abierat, exierat, perierat. A, Thersita (tunc cogitavit), diphthongis et casibus stude, geometrica et mathematica sapientioribus relinque!
Illud tunc cogitavi. Sed forsan mutabo consilium. Vale.
3 comentarios
Casandra -
Thersites -
Casandra -