De altitudine

Non unquam, cum de blogatoris studio cogitarem, hoc paenitendum duxi, immo dies in dies certior fio in errore versari omnes qui sermonem hunc docendum putent (egomet diu putavi) quasi litterarium tantum objectum, quasi non vocalis esset res, habilisque et viva facundia.  Iterum dicam, etsi multoties idem me dixisse suspicer: lingua nostra, statim ex quo continuo te dedas huic ejus studio, novo splendore tibi aperietur, velut nova apparebit res.

Verba quaedam latina quibus tot annis caecus fueram repente invisitata sunt visa.  Ex his exemplo sumam adjectivum ’altum’, adeo vulgarem et communem ut raro in eum mentem vertamus, qui saltem neolatinam loquamur linguam.  Tunc primum in id animum adverti cum nonnullas sententias dictarem discipulis tradendas.  Memoria tenebam novo quodam in libro dicta talia legisse: ’vir altus est’, ’Marcus Cajo altior est’.  Reputans, cum haererem, id adjectivum rarius invenire comperi (si quando) ’procerum hominis corpus’ significans, pro quo Romani ’longum’ potius dicere maluisse videntur.

Semper posthac attentius in hoc verbum inquirebam (loquacitatis effectus, nam sunt quaedam quaestiones quae loquacibus tantum proponuntur), atque exinde didici multifariam habere vim, opinione mea multo magis variam.  Fateri non pudet, cum hoc ephemeridis nihil aliud sit ac ignorantiae argumentum.

Quisque enim cito didicit ’altos’ esse non modo montes, ut ita dicam, ex imo ad summum, velut etiam flumina et maria, ex summo ad imum dimensa.  Sed non semper mihi licuit duos esse modos altitudinis (quos interdum lexicographi permiscuere): nam non tantum res sunt altae quarum cacumina a radicibus, vel radices a cacumine, longe distant, sed etiam illae quae in superiore vel summo loco positae sunt (sint magnitudine qualibet), quod multum a primo aberrat.