Atilanus

Difficile est quin vias percurras vico meo proximas ne unum quidem virorum offendens multorum qui, jam muneribus publicis vel privatis officiis emeriti, agellum magis amore et diligentia quam ligone vel pectine colunt.  Pauci enim sunt, inter populares quibus aetas sexagesimum transierit annum (de junioribus multo aliter, vae nobis, res se habet), qui non uno oculo officia tuerentur palam confessa, dum, oculo altero in agellum conjecto, tempus omne subsecivum huic dicarent privatae voluptati terrae colendae peculiaris; nihil magis sperabant hi quam rude donari, ut omne tempus penso carissimo impenderent.  Si sol lucet, hic sunt, terram fodientes, statumina parantes, ramos inutiles amputantes.

Inter hos Atilanus etiam amicus est.  Vir bonus, semper surridens, laeta semper facie.  Cum in casula sit et praetereuntem te videat, vocabit certe.  Tunc vacuus non abibis: lactucas, cynaras, aliquid auferes.  Et ille, ne coactus videaris, illud tibi dicet:

   Ut libet: haec porcis hodie comedenda relinques!

Nam quod bonus ridebat Horatius, quam rusticitatem denotaret, haec est rusticorum elegantia.  Urbani non intelligunt, sed haec vere est agricolarum urbanitas.  Heri Atilanus, ut solet, vocavit nos.  'Adjuvate mihi --dixit-- amici: pauci manent in urceo fici, ut exhauriam, nam novos condere paro.  Quin hos comeditis?'  Et optimis ficis aqua vitae conditis nos donavit.

O felix nimium, sua qui bona novit, Atilanus!  Ut senex corycius est, qui

   regum aequabat opes animis; seraque revertens
   nocte domum, dapibus mensas onerabat inemptis.

Valete.