Mons Bacchi

Iterum raptim scribo, pransu cum amicis nuper regressus cenatumque cum amicis confestim iturus.  A quam felix dies ille quo ne minuta quidem pars manet considerandi quam dura absurdaque sit aetas nostra!  Paulo punitur tum jecur, si immoderate potasti, paulo venter laesus est, cum Pantagruelem imitatus sis.  Verumtamen utriusque nihil ad me, hominem modici cultus et in omnibus rebus mediocrem, cui numquam plus tribus lagoenis rubri falerni necesse fuerunt, atque vix unquam haedus unus non sufficiebat assus, si pane multo et tuberculis opimis fuerat comitatus.  Nonne creditis?  Agitis nempe recte, nam jocor, jocor.  Unum vas vini satis est, si laetus sum duo, raro plus.  Nam alii bibent ut laetitiam sibi parent, Thersites contra si secum est ipsa laetitia.

Sed de hoc satis, nam vere est mihi festinandum.

Quod photogramma eligam?  Difficile consilium.  Multa enim sunt mihi, solis die capta serenissimo et pulchro.  Quoties unum ex aggere separo, aliud splendidius repperio.  Ultimum denique relinquam.  En ergo videte montem mihi carum, nive refulgentem, post vineam autumnalibus coloribus exornatam.  Quam optimum vinum bibimus hodie circa haec loca!  At sile modo, Thersita.

Aliis alio die photogrammatibus vos cruciabo.  Valete.