Respice me, viator

Cum trecentis photographematibus jam metuendum esse me vobis certus sum. Mittite autem timorem, vobis parcam et tantum triginta vel quadraginta inferam.

Ex omnibus quae viderim, templum cathedrale burgense in primis miratus sum, nam aedes illae (et oppidum omne) nigra et denigrata memoriâ manebant meâ (ibi jam puto dixisse me duos annos incoluisse puerum), et nullo modo eram paratus ad tam lautum, tam magnum et talem splendorem quali nunc apparent viatori. Qui luxus, quae formae! Ex atro in candidum redditum. Si quindecim annis cathedrale burgense vidisti, nihil vidisti.

Multa mirabar jam nota, multa etiam omnino mihi ignota. Ad capellas omnes aditus liber, ad claustrum, ad cubicula interiora. Placuit.

Ne longior fiam, en sepulcrum canonici cujusdam, marmorea renascentis aetatis gemma. Sub imagine pietatis, grutescis et conchis ornata, legere possumus hanc piam commonitionem: ’Domine, quoniam in te speravi et in te confidit anima mea’. Durus erit deus si rem tam justam non respicit. Vir qui tam pie alloquitur deo, sicut titulus docet, est ’R(everendus) P(ater) Jacobus de Bilvao, prothonotarius, canonicus burgensis, primus hujus sacelli capellanus major’; qui ’certum habens omnino mortem omnibus esse subeundam, hoc sibi matrique dilect(a)e monumentum vivens posuit.’

Jam in pace requiescere potest. Illico mortuus videtur.