Murillo de Gállego

E Francia veniunt amici quibuscum cenatum abeo. Sed antequam hoc ordinatrum claudam, photogramma apponam hujus viculi qui in titulo est, vel potius templi hujus viculi. Imago capta est proximo saturni die.

Murillo (’parvum murum’) est super flumen Gallicum, quod flumen e septentrionibus ad meridiem aquam pyrenaicam ad Hiberum fert. Hic vicus in via est qua non pauci caesaraugustani ad Pyrenaeos aufugiunt, et inter duo oppida, Agüero et Riglos, notissima ex ’mallos’ vel malleis, saxis scilicet quae iis impendent et per quae montium amantibus repere juvat ad summum usque. Quid in causa sit nescio, sed accidit plerumque ut hunc viculum praetereamus et raro in eo sistere decernamus. De me saltem hoc possum dicere. Quam saepe, finem respicientes, iter despicimus. Pulchra est Penelopa sed, cur contemnenda Calypso?

Nonne millies quandam iterastis viam, ex extremo in extremum, decedentes nunquam ad quemlibet medium in ea locum? Mihi quidem centies, si minus millies, Barcinonem, Matritum adeunti paenitebat tot amoena loca, in itinere oblata, praeterire. Ille vicus candidis aedibus! Haec vallis umbrosa inter hos montes! Quidnam celet illud nomen, tam dulce palato meo? Sic itineribus illis toties confectis, paulatim punctum quodque nosse coepi, illectus jam pulchritudine loci, nonnunquam etiam solo nomine adductus... Qui mirus aliquando eventus! Qui alias deceptus! Sed hoc placet in primis mihi viatori. Quam pulchra visa est olim nobis, ideo quod sine spe, Guadalajara! Quam acri voluptate novimus Bellpuig, Brioude, Tozalmuro!

Nonne in itinere novimus omnia?

Murillo pulcher est vicus. Sed illecebrae ipsae me comitabantur.