Sangala moncajensis

Longe spatiamur per montem Cajum. Dies non clarus est, nam nubes multae faciem solis occultant plerumque. Quotis diebus claris fructi sumus ante quadraginta vel quinquaginta? Nubes, nubes, nubes quotidie, et pluviae persaepe. Imbre saltem hodie liberi sumus. (Sueci litteras nuper ad nos miserant ridentes, Hispaniam jam non eandem esse, nobis in Scaniam iter faciendum ut apricemur, nam Malmogae vel Lundii toto mense majo sol omnia tostavit sicut pernicis uxorem apuli.)

Et quales sunt in monte viae! Herbae altissimae, arbores novis exuberantes foliis tenero colore, plantae et animalia, omnia vegeta. Apud viam digitalis quaedam purpurea adeo crevit ut gemmae florum nondum apertae juxta humerum meum extollantur. Fungos inter herbas cernimus suculentos, limacis opertos nigris, edacibus, saliva splendentibus.

In prato casulae montanae, quae refugio est viatoribus et custodibus silvanis, virum quendam reperimus incurvatum in tripedem. Juxta situla est. Machina photographica intenta est ad parvulum acervum muscosum. Homini negotium facessere nolumus, sed Budi, noster canis, jam cum canicula custodis decertat. Virum oculos tollentem agnosco: Andreas est, vetus amicitia. Imagines capit ex ranula quadam (inmobili nunc in acervo) et viridibus tritonibus in situla nantibus. Salutem alius alii optamus, de exuberante monte colloquimur. Haec non silva nobis nota, sangala potius tropicalis videtur.

Andreas comitem se offert nobis. Gaudentes annuimus. Monstrare vult nescio quid insolitum. Tramitem parvulum et arduum aliquot minuta calcamus. Subito, o miraculum!, lacum media in silva, medio in monte, ubi nunquam invenire exspectavissemus tam magnum stagnum. Olim, ait Andreas, lacus, quod jam multos annos paene siccus erat, plenus sicut videmus manebat, agricolis notus nomine ’La balsaza’, qui non raro rivulos ex eo detrahebant hortulos irrigaturi. Contemplamur attoniti speculum aquarum, quod duplicia et inversa reddit arborum culmina. Locus bene notus (id saltem credebamus) repente ignotus fit et mysterio plenus.

Andreas photogramma monstrat filiae Elissae: quam dulcis, quinque annos nata! Deinde dono dat nobis duas russulas esculentas quas e limacis liberare potuit. Nuper, offam cum ovis factas, comedimus. A, natura rerum!