Pergam

Domum reversus ordinatrum heri aperiebam, nova quaerens in blogiis Latinis quae adire soleo. Nihil. Amicorum nullus jam satis dierum quicquam addidit ephemeridi suae. Quid accidit? Num desiit jam Musa canere nobis?

Hodie saltem in commentario invenio recentia Pastricis verba: ordinatrum periit, servata amisit. Quantum malum! Quod adeo metuo ut documenta omnia mea in orbem mense quoque inuram ac servem. Utinam Pastrix sua recuperet! (Sunt enim qui e visceris harum machinarum etiam mortuarum vel intimam et reductissimam notitiam extorquere callent.) Verumtamen hoc optimum intelligitur: Pastrix regredietur.

Equidem aliquid quotidie exarare pergam. Non semper scribenda occedunt, dictandi non semper animum habeo. Sed multa didici, etiam ex ipsis mendis (quae nonnumquam detecta correxi): hoc satis est mihi. Accedit autem quod nonnullis si minus oblectationi, animi saltem remissioni esse possint hae lineae: etsi immeritum scio me a pluribus legi quam qui commentarios apposuerint (etiam certis de causis a quibusdam temptor qui ne verbum Latinum se nosse fateantur). Illis etiam scribam. Nam timorem jam mendose docendi despexi: multo peius est silentium quam sermo quisque vel incestus. Litterae humaniores pessime nunc se habent (de Hispania praecipue loquor): si quibus in manibus est vel granum afferre miserrimo acervo, hoc ipsum negamus, quis linguam latinam adjuvabit? Quae lingua, etsi vivit abunde in hodiernis sermonibus, vivat etiam sua pristina figura, ne dicam splendore, par est.

Quam latinissime vivite, et valete!