Silva Oma

Lequeitio fuit civitas piscatoria maxima inter Vascones post solam Bermeo; re vera agrum illa vix habet, tota in mare versa (inde maxima est densitas habitantium: plus quam 3 500 in chiliometro quadrato). Quod Lequeitarrae (sic Vasconice nominantur indigenae) non modo halieutica omnino, sed sectatione praecipue balaenarum eminerent, satis proclamant vexillum urbis, in quo videri potest linter balaenam capiens, lemmaque quo Latine legitur: "Reges debellavit, horrenda cette subjecit, terra marique potens Lequeitio". Verbum illum 'cette' initio me fefellit, illud Francogallicum quod 'haec' significat reputantem; postea vexillum ipsum imagine me docuit.

Lequeitio pulchra est. Templum gothicum habet saeculi XIV, nobilesque aedes (quarum unam fuisse puto, si commentario jlcg quem hodie tantum legi credimus, Austriae principi Zitae, de qua omnia plane ignorabam). Coram portu eminet insula Sancti Nicolai, quae bis quotidie, dum aestus maris recessit, insula esse desiit pedibusque aditu facilem se praebet. Lari ibi strepunt veriti ne sua ova rapturus adeas.

Oppido hoc dum maneremus nonnulli visere cupiebant 'silvam Oma', in cuius arboribus (sunt pinus fere minime antiquae, cum Vasconia depopulata ab industriis maritimis et ferreis sit) pictor Ibarrola aliqua sua pinxit. Equidem ad silvam adii, novorum videndorum cupidus et quia, si eius picturam minus, Ibarrolam certe amo multique existimo Vasconem totum et dignissimum, et veteris tyrannidis inimicum et hodiernae stulti nationalismi. Eodem sabbato quidem... sed hactenus. Aliqua Ibarrolae (qui amicus fuit poetae Aragonensis Michaelis Labordetae) videte, sultis, in imagine. Valete.