Con canto no aprendido
Nimis tranquillae vitae, solitudinis meae miserata, arridet nunc me Fortuna.
Domum solam quaesiveram, non quia humanum oderim genus (mihi credite, amici) sed propterea quod silentium supramodum amo, atque nihil in musicis magis me juvat quam quod audire possim quando et donec velim. Elegantissimum Frobergeranum 'ricercare', calidissimum Tsaikovskianum 'andante' hoc etiam habent boni, quod e silentio incipiunt, evadunt in silentium. Fenestras cubiculi aperio, et ventus mihi venustum suum murmur susurrat, mihique volucres nulla dulcius arte, si Propertio credimus, canunt.
Sed Mercuri die non silentium, non ventum, non aves: fistulam quandam audire videbar. Intentius arrigens aurem, dum ad inferiores notas descendit, sonos agnosco tandem saxophonis. Ecce, nunc clarius auditur: per tertias ascendit (ut mi re fa mi sol fa la...) sollemni, tardiore, incerto gradu, tacet in summo, titubat, cadit supplantatus, longum emittit denique, dubitabundum, falsum sibilatum. Dubitare jam nequeo: saxophon est illud, et illud, tanquam Propertianae aves, nulla arte canit.
O quantum est hominum musiciorum, miseremini mei! Pessimam pestem in me vereor imminere. Tertio jam die in aures meas impie recidunt notae (si hoc tantum dignae sunt nomine) ab illo saxophone, ex aediculis nuper vacuis emissae, coram horto meo, pro fenestris meis, contra aures meas. Mansio fuit viduae annosae; qua mortua, empta est a domina quadam; domina habebat tres liberos; liberorum unus (vox erat) musicus volebat fieri... O di immortales! Omen avertite!
1 comentario
jlcg -