De tacite legendo III

Multis distringor. Sed finiam quod coeperam de lectione sonora. Commentarium Reginaldi legite, quaeso, ad diem XXI. Equidem nonnullos adducere locos parabam ubi in dubio lectio fit utrum tacite an sonitu; uni tantum alludam: nam in tertio Historiarum Alexandri narrat Rufus quod regi in oppido Tarso accidit, qua in fabula epistula legitur.

Lotus ergo flumine Cydno Alexander morbo gravi confectus est. "Erat inter medicos [...] Philippus natione Acarnan", qui promiserat "non praeceps se, sed strenuum remedium afferre".  Infirmus rex "inter haec a Parmenione [...] litteras accepit quibus ei denuntiabat ne salutem suam Philippo commiteret: mille talentis a Dareo [...] esse corruptum". Dubitat Alexander quid agat, sed tandem "illuxit a medico destinatus dies, et ille cum poculo in quo medicamentum erat intravit. Quo viso Alexander levato corpore in cubili epistulam a Parmenione missam sinistra manu tenens accipit poculum et haurit interritus: tum epistulam legere Philippum jubet nec a vultu legentis movit oculos, ratus aliquas conscientiae notas in ipso ore posse deprehendere". Cetera rem non mutant.

Fieri potest ut Philippus tacite legeret, cum nihil utrimque expressum sit. Sed pronior sum ad hanc opinionem: quod verbis Rufi potius indicatur Alexandrum per vultus motus, dum alter legitur (audibile scilicet voce), motus animi detegisse conari. Quid censetis, amici?