Dominicus

Dies splendidus. Mons Cajus sub sole jacebat, magis niveus hoc aprili quam iisdem mensibus huius saeculi. Agri mille virides, virides vere varios explodunt. Tres quattuorve nubeculae spatiabantur sua lanugine per caesium Cobalti.

Cum filia comedimus. Ad vesperum proficiscetur. Laeta est, omnia ei bene accidunt. Quid aliud velint parentes?

Amici domum perveniunt. Quos inter Joachim, tristiculus cum a sua cara comite sejunctus dehinc jam sit, ut sentit, omnino. Laetos componimus vultus, joca movemus, sed nubeculae tristitiae super nos transeunt interdum, velut illae super Montem Cajum. Cum amicorum par frangitur, plures quam duo detrimenta patimur. (Ceterorum nullum nostrum jam pridem Sole convenit, ut Joachino absente communicamus.)

Octava hora, cum parum requiescere pararem, Antonius accedit latronibus ludere avens. Non abnuo. Dum nuces rodimus, bis ejus regem prosterno. Abit Antonius, se ultorem sibi promittens. Dominus vale dico nihil amplius desiderans: dies fuit vere dominicus.

Dies enim fuit longus sed transiit celer, sine historia. Sic paulatim nubeculae dissolvimur.