Pistrinum

Per agros spatiamur hoc pellucido die. Deorsum, ab Hibero flumine, nebula densa est: Tutelae frigore contremescunt. Hic autem, loco superiore, omnia tepent sub sole; desuper nebulam appropinquare videmus, die procedente, sed nos subimus et apricamur. In diebus tanquam hoc Pyrinaei montes conspici nonnumquam possunt super nebulam; hodie autem nimia caligo prohibet. Per montem ambulando calcei imbuuntur aromatibus thymi, roris marini.

Sole fessa est: pes contorsus est, et dolet. Descendimus ad vetustum pistrinum. Rivus parvo flumine canit. Joachim, ut mos est ei cautissimo, promit caseum, sardinas, panem, vinum. Comedimus super herbam, quae tota viridis est circum illas ruinas. Minime hiems, immo veris videtur temperies. Nisi juglandes foliis carerent, nisi tacerent aves, primo vere diceres te esse. Sub caeruleo rami splendent, dum passeres exspectant. Electricae chordae simulant tetragramma ubi eorum melismata scribantur.