Ars memorandi

Nuper mortuus est tyrannus qui a.d. III Idus Septembres MCMLXXIII in universalem infamiae historiam maximo titulo intravit. Ad quem alludere nolui ne nomine eius hanc macularem ephemeridem. Hodie autem mentionem facio quia in vetulis actis diurnis commentarium legi ab amico meo conscriptum in quo diem illum, et notitiam, et quo animo illam acceperimus, ad minutissima narrat.

Stupore confectus ad finem narrationis perveni. Qua de re? Ea de causa: forte illo die equidem notitiam rebellionis Chiliensis una cum ipso commentarii scriptore et eodem in loco accepi. Ubi et quibuscum fuissemus, quota hora nuntium acceperimus, quis notitiam attulerit, quidque postea fecerimus, nominibus et praenominibus dicere possem. Commentarium legens, dicerem aliud ibi narrari quam quod vixeram. Amicus meus contra (talem eum existimo, etsi aliquot annos non eum conveni) alio honestiore et magis opportuno loco erat, cum aliis (nec mecum) fuit, notitiam alius ad eum attulit, celeriter certa consilia cepit, nescio quid sine dubitatione egit...

Eius narratio denique jucundior erat quam memoria mea. Nihil aliud tum recordor nos fecisse nisi maerentes ictum pati, multa rabie et aliquibus lacrimis.

Aliud est historia, aliud litterae. His consolamur. Valete.