De injuriis II

Quod heri coepi argumentum hodie pace vestra conficiam.

Ideo igitur quidam offensum iri se praedicat ut melius et fortius resultet: pro contumelia se ulcisci parat. Et tanto magis se jure existimat ultorem quanto altius et sanctius sit illud quod injuriae objectum fuit. Puerum adhuc me monebat presbyter quidam culpam mihi contingere infinitam deum offendenti, quod infinitus fuisset ille a me offensus. Hoc barbarum argumentum tunc non intellexi: nihilne ergo refert utrum veniale sit peccatum meum, puta leve mendacium, an crimen capitale? Cum offensus sit deus, crimen ergo infinitum semper est?

Nescio an dogma catholicum id fuerit an delirium presbyteri mei. Nihil mea refert. Sed quod arguebat sacerdos est etiam quod arguunt illi qui justum judicant alios homines trucidare ad ulciscendum pro minimis offensis, id est verbis tantum nec re commissis. Si sacrum est offensum, quid nisi cruor?

Forte fortuna tot bella moverunt religiones? Pessimas caedes et religio movit, et quod nostro saeculo religionis locum tenet, patria scilicet. Equidem nescio an ineluctabilis sit religionis exitus bellum, vel patriae amoris; nequaquam spero. Sed valde lugeo quod nunquam exspecto parem vim sensui fore communi atque religioni vel patriae. Num erit aliquando religio quae vere sensum habeat communem, et vere hominem communem et vivum existimet potiorem quam prophetam mortuum vel inane vexillum?