Solstitium

Dies jam longiores paulatim fiunt. Est huic anni tempori nescio quid amabile et gratum: omnia etsi algent, jam algere consuerunt, et rigida et alba (aut nive aut rore) ver tandem sperant. Sol, qui paulatim serior oriebatur, ocior occidebat, jam mutato more ocior oritur, serior occidere coepit. Haec percipi possunt, haud arcana sunt astronomica: si multo mane expergisceris mense decembri solem orire videbis magis in dies versum ad meridiem; sed circa vigesimum primum diem decembrem sol suum ad meridiem iter jam non pergit, sed stat: et hos ultimos anni dies cursum mutat, magis magisque ad septentriones quotidie oriens et occubans. Et eo ipso quod stat sol, hoc Saturnale tempus solstitium vocatur, quasi solis statio.

Haud arcana sunt, ut aio, sat est oculos aperire. Anno MCMLXXXVIII horologium domi conatus sum facere in pariete meridiano: quotidie ante solem surgebam ut punctis singulis notarem quo primus solis radius suo die incideret, quo singulis horis; post aequinoctium vernale comperi primum solem in parietem illum, cum ad certum meridiem vergeret, non jam ferire, sed parieti exspectandum esse directum lumen magis magisque in dies (usque ad solstitium vernale, cum denuo sol iter mutavit). Dum punctis horologium distingebam, notabam quotidie ubi horizontis esset solis ortus. Jucundus labor, hieme praesertim!

Cum de mysteriis Stonehengis et locorum similium audivi ridere soleo. Illane mysteria? Quae mysteria? Nullum mysterium hoc erat illis hominibus qui sub dio dormiebant (nec in utralibet aure opinor, tot feris tunc circumagentibus). Nobis, qui conclavia calefacta raro reliquimus, qui quicquam naturale nisi casu non vidimus, qua sol prosiliat vel cubet, haec nobis sunt alta mysteria.