Inertia

Tempus satis habeo, verum est (horam reliquit ad diei finem); aliqua forsan dicenda sunt mihi, infitiare nolo; sed, amici mei, cerebrum exprimere minime appetit animus.  Duas ergo vel tres phrases scribam, vobis valere dicam, et usque ad mane.  Nonne consilio assentitis?  Operam ut dem malitis?

'Decipis nos' (aliquem jam sentio dicere) 'non hoc erat propositum!'  Eeep.  Equum detine, amice, nimis incitatum.  Numquam propositum fuit aliquid substantiale scribere, ad quod quotidie perficiendum, ne aliquando quidem, vix valeo.  Ego tantum promisi, quid aio?, minime promisi, decrevi tantum aliquid quotidie scribere.  Nemini nisi ipsi mihi ratio est reddenda.  'Incipiendum vere non erat, si finem talem facis!'  Tibi in hoc consentio.  Sed coepi, quod remedium jam non habet.

Vis dicam quid nunc potissimum sit?  Ut laudem quandam paucis adumbrem virtutis pigritiae (virtutis, recte dixi, minime vitii) quo facto honeste recedere liceat.  Sed non agam.  Ut omnibus liquet, nimius labor est pigritiam laudare, quae res propter hoc minime pigrum decet.  Mundus enim totus, jam sir Isaac demonstravit, inertia movetur.  Ipse inertia nunc scribo: finem faciendum agnoscas oportet.  Confiteamur: sic et ego et tu requiescemus.  Vale.