Quid nomus?

Heri frustra conatus scribere, nunc velis nolis paucis aliquid exarare decrevi, ne laborem qui placet intermittam.  Sed cum de educatione pauca proximo die prodidissem, adeo caput fervere coepit ut nihil nisi in eadem chorda deinde sonare vellem: quidquid incipiebam, continuatio erat eiusdem philippicae.  At nolo: non patiar, non sinam: quia talia rescribens, etsi ad amicos, omnia reputare cogor nec sine amaritudine.  Satis tunc bellatum, cum aliquid proficere putavissemus: sed ad surdos.  Tunc perpauci, plerisque reformationem oportere ratis, illiusmodi reformationem oppugnabamus.  Multi autem catastropham hanc, videlicet sero, agnoscunt.  Magistri per vias Barcinonis a discipulis se vapulare reclamant, dum incendor quoties cogito: tam facile fuisset minus male reformare!  Sed satis, satis, satis.

Montaigne jam aliquot dies relego.  Ejus Essais mihi adulescentulo fuerunt inventio prodigiosa: semel, bis legi.  Deinde Iter Italicum intente quaesivi: Tolosae tandem operum omnium editionem Liminis acquisivi, lexico addito quocum facilius fuit ad itineris sermonem vetustiorem accedere.  Cetera quasi dapes exquisitas tertiae lectioni reservavi.  Sed viginti jam anni transcurrerunt.  Proxima septimana illam tertiam lectionem incepi, placidum e negotiis intervallum.  Lingua vero reluctabatur, in dies stultiori difficultas voluptatem demebat.  Aliam ergo paratam versionem Hispanicam (nunc duae vel tres pulchro aspectu inveniuntur) commodissime lego, uno nonnumquam jacto oculo ad priscum exemplar.

Cum Montaigne mutari parum verisimile sit, me potius mutatum putandum est.  Nihil enim illius suavis, puerilis stuporis; hoc sperandum erat.  Sed eadem voluptate, nunc autem quasi mei avi vel proavi Michaelis commentaria legerem, per notos et familiares ambages spatiamur.

Olim cum puella Burdigala eximus vicinia loca visuri.  Castellionem Medulci, ubi Bellum Centum Annorum decertatum est; Sanctum Aemilionem, optimorum vinorum sedem; omnia pulchra et grata, sed quod vere visere exspectabam, tum cum ibi fui intellexi, castellus fuit Montaigne, sedes carissimi proavi.