Violinum musica

Dixi me scripturum de nostra educatione, cur non incipere?  Hodie discipulorum probationem legi, qua de re dies fuscus, ut erat, totus mansit.  Probationes legere taedium summum mihi semper attulit.  Si etiam exitus discipulis mediocres sunt non modo taedio, sed etiam tristitia quadam affici soleo.  Quid agam?  Ita res se habet.  Discipuli non omnes optimi sunt, magistri non omnes optimi sumus.  Quod in primis reformationem illam cuius sequelas nunc patimur suspectam mihi ab initio fecit.

Illa enim Reformatio, quae sollemniter se Novum Orbem nostrae educationi aperturam esse praebebat, praeter alia nunc omittenda, hoc semper praeferebat et praesumebat: magistros scilicet ideales, variis coloribus inter violinum musicas depictos, qui viribus super humanam naturam praediti caliginem ignorantiae non disciplina, non scientia, non auctoritate fulti dissiparent, sed sola sua perpetue subridenti bonitate armati, novis instrumentis paedagogicis quos inter illa celebri 'grupali dinamica' aliisque dotati, et in genere non hac vel illa vulgari disciplina, sed omni paedagogica perspicacia docti.  Non jam illi magistri ad instruendum erant vocati, id est ad has illas notitias vel facultates tradendas, sed ad sublime Educandum, id est cives novos ad creandum, liberos, felices et 'creativos'.  Inter violinum musicas.

Non possum sine ironia aut ira de hac re scribere.  Huius Reformationis delineatores paedagogi scilicet fuerunt, non eorum quibus pueros educandi mos est, sed quibus labor fuit omnis excogitare doctrinam in officina conditi.  Quid aio excogitare?  Ne mediocriter quidem ex Anglica lingua in pessimam Castellanam interpretari!  Et illi doctissimi paedagogi solita modestia praesumebant, ut aio, optimos fore magistros illos qui sibi simillimi forent.

Diffidendum erat Reformationi quae non reformationes, sed eversionem totius educationis nuntiabat.  Diffidendum erat Reformationi quae magistros qui re vera docebant (quasi eorum scientia docendi despicienda foret pilique facienda) omnes mire transmutandos putabat, et novos vel ad unguem renovatos efflagitaret.  Diffidendum erat etiam Reformationi cuius scripta (quam nunc me paenitet omnia illa quasi stercora e domo mea arcuisse!) a barbarissimo quoque et vesanissimo exarata viderentur.  Sed ad diffidendum denique satis erat quod illa non homines, sed semideos esse docentes exigeret.  Plerique enim magistri mediocres, vulgares, communes homines sumus, et eos optimos perfectissimosque venturos expectare, praesertim cum eos quos hic et nunc sunt crudeliter despicias, stultorum, imbecillorum, sceleratorum est.

Et dum ideales novos magistros illi stolidi administratores reclamabant, eorum qui tunc erant magistri auctoritatem carpere et minuere non desinebant.  Sed nunc satis.