Cynarae

Hodie primas, ex hortis recens proventum, autumnales voluptates, cynaras comedimus.  De iis loquor floribus, unis opinor (exceptis caulibus florum) qui ad mensas nostras edendi advenire solent.  Cynarae enim edules flores sunt, vel florum gemmae potius, suaviter amarae, tenerrimae, exquisitae dapes.  Non Afra avis descendat in ventrem meum, non attagen Ionicus...

Coquina est ars in dies crescens, saltem apud Hispanos: emisor televisorius qui non plus coquinae quam alteri cuiquam arti tempus impendat nullus est.  Arte tali sic progrediente, plures flores jam ad intelligentium elegantiorumque mensas accedunt: gelatinas violarum, chrysanthema cruda...  Nihil autem exquisitius puto quam humiles cynaras caeruleo sapore.  Et dum exquisitissima gustaverimus, nonne quid tenue doloris patiemur pro eis qui todo orbe fame pereunt?  Non!  Iram recolere malo quam culpam sentire, iram semper in stultitiam, in illos stultos qui infesti in alienam terram invadere justum putant, vel in stultos illos qui alios homines ob musicam colendam morte damnare religiosum existimant (hoc nuper in Somalia accidisse audio).  O stultissimi totius orbis: non impedietis quin has cynaras, donum divum, pace comedam!

Num cynarae an cinarae dicendae sunt?  Cynara scolymus a Linneo vocata est; artichaut nisi fallor vocant Francogalli, carciofo Itali, alcachofa nos.  At quanto differunt nostrae tenerae cynarae atque asperae ceterae!  Fourieris utopici memor (qui exercitus non de finibus nec potentia, sed de optimo soufflé decertaturos somniabat) ob cynaras Hiberi fluminis hodie Francogallos aspiciam Aragonensi superbia!