Amicitiae

Laetissimus hodie sum.  Nuntium accepi ex amico quocum agere coepi duobus vel tribus abhinc mensibus firmissimaque, ut spero, amicitia inter nos orta est.  Non quo melior sim hodie quam alias, non quo mitior ille sit, vel minus varius, quam priores amicitias.  Sed quia velut fundamenta huius illud est Ciceronianum: idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est.  (Non, male memoravi: illud in Catilinae Sallustiano invenitur.)  Et quid conglutinat nos?  Amor scilicet Latino sermoni.  Nihil aliud inter nos: nec vultus alterius novimus, nec familiam, nec vestem.  Verba tantum Latina, illius saltem facetissima doctissimaque, hoc est in causa amoris inter nos, verba quae per tramites mysteriosos huius interretis celerrima currunt et callidissima ad alterius loculum inveniendum.

Suntne re vera firmae illae amicitiae quae uno tantum fulcro, ut ita dicam, nituntur, vel in ludo quodam sicut pedifollio vel shaturanga, vel studio quopiam ut culinario vel botanico?  Num firmiores illas praedicaremus quam haec magis nota amicitia quae generalis nuncupare possimus, amicitia quae non in hoc vel in illo, sed in omnibus fere hominis sensibus et rebus pangit radices?  Haec certe ditior et carior; at illae, quam attentae, quam purae!

Nuntius amici de quo loquebar plenus erat laudationibus, nimiis certe pro meritis meis, at quam gratis, quam jucundis!  Nullum inter nos certamen, nulla simultas, rixae nullae.  Facilius hoc certe accidit inter quos non quotidie agunt, non quotidie visuntur, tanguntur, olfaciuntur.  Sed quia facilis peior?  Minime consentio.