Menda, menda, menda

Memento, lector amabilis, me Latine scripsisse.  Non ergo de me loquor, sed de mendis quae quotidie in hac ephemeride commito.  Heri longum textum composui alacer, incitato gradu.  O, ipse congratulabar quod tam celer tot verba, tot sententias exaravissem!  At hodie, cum quae scripsi relego, invenio, proh dolor, quattuor, septem, nescio quot menda, utcumque nimium mendorum numerum.  Certe alacer ac sine metu mendorum scripseram!  Non rariora erant errata, at ego minus pudicus.

Quid agam?  Nuper doctus sum commentarios mutari posse saltem ab auctore.  Utrum quae erravi corrigam annon?

Primum, "spiritum" blogiorum esse puto scripturam attingere levem, naturalem, spontaneam: nihil oleum olentem.  Alterum, contra arguit pudor, et conscientia scelerum, erratorum volui dicere, et quod, etsi nequaquam docere debeamus, tamen exemplar esse pravitatis valde pudet.

Inter Scylla et Charybdin, hoc decrevi: corrigam, sed duobus limitibus: nec ultra alterum vel tertium diem, nec quodquam stili corrigere, sed tantum menda et errata quae non rhetor severus, sed grammaticus quilibet corrigeret in ludo litterario.  Aureum medium attigisse videor.

Valete