Confessio

Ex phonographo veniunt ad aures meas soni dulces minuetti cuiusdam a Josepho Haydn compositi.  Propositum meum erat de Cipolla loqui, sed, nescio cur, plane impotens sum.  Impotentiam in viris antiqui damnabant tamquam vitium muliebre.  Ab impotente contrarium est homo compos sui.   Ego minime compos mei mihi videor.  Argumentum hoc adhibere placet: mense junio, cum in mente volvebat quid hoc ephemeridis fore voluerim, unum illud certum habebam, minime confessiones intimas in ephemeride publica, ut haec quidem est, includi oportere.  Sed animum hoc temporis sic habeo ut nescio quid muliebre me cogat ad confitendum.

Quot dies jam hic perscribo?  Duodeviginti?  Viginti?  Et, quod potius est, quem ad finem scribo?  Si quid pro certo habere possitis, hoc habeto: tale pensum mihi placet, paginam quotidie lustrans interretialem delector.  Jam dixi me multo facilius hodie scribere latine quam primo die quo coepi.  Quod satis esset ad operam probandam.  Sed, ultra utilitatem tironi, ultra voluptatem confessori, quonam hae litteras tendunt?

Amicum habui doctum Latine quocum litteras binas vel ternas misimus inter nos.  Parum autem progressi sumus, sermone patrio jam longo tempore assuefacti: statim ad castillanam linguam reverti cogimur.  Aliud aliudque posthac excogitavi quo magis continuaret opera latino danda.  (Venit etiam in mentem ad Augustinum Garciam, quem semper admiratus sum, epistulam velis nolis mittere.  Absurdum visum deposui.)  Postremo, cum vidissem ephemerides interreti esse nonnullas quibus permulti commentarios adderent, optima visa est mihi ratio quodlibet ad quoslibet et latine et perpetue conscribendi.

Sed cum ephemeridem adii, idem quotidie: commentarii non sunt.  Propositum est pergere, sed hoc dubito: nonne denique desinam, si nemo unquam responsum qualecumque, jucundum vel pravum, latine vel lusitanice, ad nos mittat?  Incertus sum.  At propositum est pergere quo coepi.  Nonne interim bene fungor?