Routine

Haec nox primo fuit vere frigida.  Altera mane toga opus mihi fuit in jentaculo.  Jentaculum sumo plerumque in culina: ibi non est calefactio, sed placet ibi jentare.

Saepe tam mane expergefactus sum ut multa esset adhuc nocte.  Si tardior surrexi, vel lectione aliqua moratus in lecto sum, deinde ex culina video caelum albicare supra tecta viciniae vel, serius, nubes denique tingi rubris aurorae coloribus.  Placet idem quotidie facere; eadem edo, eadem per fenestram tecta arboquesque aspicio.  Sed nunquam aspectus idem est mundo.  Nonnunquam, dum aurantium emundarem vel panem in caffeana sufficerem potione, stupenda miracula fecit natura.

Jentabam ergo hodie, interdum ad fenestram oculos tollens, qua nihil foris praeter nigritudo aspiceretur, cum --mirabile visu, haereo sediculo: nescio quid delirum ante oculos est.  Nihil ibi agnosco: nec nota tecta, nec notas ibi sunt arbores.  Nescio quae machina ibi sit formae rhomboidalis, quae erecta est ob aedes, immota initio sed, si caput paulatim moveo, paululum illa paulatim contra movens...  Quid est hoc?  Cui simile?  Nonne...?

A, jam intelligo cuinam simile sit illud: non foris, sed intus est.  Sunt scrinia meae culinae.  Tantum est foris frigus, ut in vitro hodie primum fierent, ex culinae et foci umore atque calore, multa milia minutissimarum guttarum, quibus vitrum factum est speculum.

Haec nox vere frigida fuit.  Et tergendum est nobis vitrum.