Ad Pastricem veniam dans universam

Stupui enim, credes me, amice Pastrix, verba tua nuper legens quibus contumelia hypocrisis a Thersita in Gallos inflicta describebatur, atque accurri ad scripta mea: homo sum tam malevolenti lingua ut injuria mihi quaeque verisimilis sit, tam mediocri autem memoria ut nihil recordarer de illo potenti (DSK) in blogo me scripsisse.  Iam percontaturus quid dixissem, commentarium hesternum in ephemeride tua lego, atque respiro.

Sed cum hic Rhodus sit, hoc dicam: politesse amo Francogallicam et civilem cultum, et de innocenti conjecto plaudo... Or bien, nonne videtur ille Dominicus nimis... nescio an scribam simplicior an hebetior, qui se capi sirit, nimisque petulans atroxque, cujus vita tam credibile effecerit foedum illum in feminam facinus?

Scire velim quid de homine atque de re aestimet Simona Veil (cujus nunc lego vitam, quam quidem Une vie intitulavit, nomine a Maupassant commodato).

Ceterum, quid prave feci, qui commentarium in Pastricis blogo (ut in aliis blogis amicorum in latinis) affigere non possim?  Ea est causa cur haec verba ad doctum amicum hinc audeam remittere.