Delibes

Siccitas me pungit.  Adhuc enim sine reti sum domi et, cum in lyceo raro ordinatro uti soleam, occasio a minime necessariis me compescuit.  Hodie autem, ceteris jam peractis muneribus, aliquot vaco minuta praeteritis nugis.  Bonas an malas, paucas componam lineas!

Mensem octobrem fere totum ad Josephum Kafkam legendum vel relegendum dedi.  Kafkae lectio animum exagitat semper, partim exaltans, partim conterens.  Nunc, tepidiora quaerens simulque ut interpretum labores aufugiam, in scriptorem castellanum incido, nuper vita defunctum, Michaelem Delibes.  Ex illius fabulis duas lectas relinquo, paucis diebus alteram ’Haeresem’, heri alteram ’Heroum robur’.  Utraque conscientiam redolent vel catholicam vel dextrarum partium, cujus taedet me.  Sed maxime semper fruor sententias hujus auctoris legens puras lucidasque.  Michael Delibes sermone utitur rustico quem puer audiebam in Durii oris quas incolui.

Aliquis vestrum verbo utitur ’cembo’?  Puer in ’cembo’ viae sedebam, viatores spectans.  ’Cembo’, ’jijas’, ’abuyacos’!  Verba pueritiae, adhuc memoria manetis, quamquam ad os nunquam prosiliatis!

Placet ut Delibes legatur: bene de nobis est meritus.  Sed injuriam accipiunt alii auctores non deteriores, ideoque ab oblivione vindicandi.  De Philippo Trigo nunc cogitabam.

Amore lego Delibes quasi avum audirem, domesticum, carum.