Millennium

Annus frigidus domum intravit.  Clausus in cubiculo lego.  Amica libros commodavit sueci Stieg Larsson, quos nemo in universo remanebat qui non legisset, puto, nisi ego.  De iis multa verba audieram, nullam de iis nitidam notionem facere assequebar.  Adeo difficile erat?  Nihil sunt, nisi fabula detectoria.  Bona quidem fabula detectoria.  Ita saltem mihi videtur, horum operum fideli quamquam inconstanti lectori.  Multos menses nihil hujus modi lego, fame deinde capior aliquid gustandi Agathae Christie, vel Conan Doyle, vel Camillieri.  Christie aut Doyle jam relegere tantum, nisi fallor, possum.  Anno praeterito Mankel habui in loculis, nam amica Elisabeth, vorax detectoriorum lectrix, illum suecum adamat.  (Immo me duxit in Scaniam, sacra Wallanderiana loca visitare coegit in, quomodo appellatur oppidum illum?, Ypres non, Ipsby non, Ystadt puto, vel aliquid simile.)

E lecto surgo claudicans (crus sinistrum dolet, dominica die male cecidi), aquam bibo et ad lectum denuo accurro, avens scire quid sit de Lisbeth Salander.  'Personam incredibilem', dicebat alio die nescio quis.  Quid ad rem?  Ducentae manent paginae.  Abeo ad legendum.