None anni mensis, vale

Septembri mensi valedico. Suavis mihi non fuit, ne bonus quidem. Sed aetas sic transit. Sunt quaedam bona, sunt quaedam mediocria, sunt mala plura... Aliter vita non fit. Habemus quibus laetari possimus, habemus quibus orbem caelestem querimoniis implere liceat nobis. Ergo plora, sis, vir parve, exsulta, si mavis. Democriteum morem vel Heracliteum sequi in manibus est: tibi selige quem aveas.

Risus utilior est mihi quam planctus, eo semper utor prius quam supercilio vel bile. Hoc consilium meum non est, non est philosophica ratio, ne conscia quidem electio: corpus, ut ita dicam, coegit. Sunt enim homines quibus ridere insitum est, sunt quibus placet plorare.

Eorum, quibus voluptas est in lacrimis, multos novi. Morbus, vulnus, damnus illis est quodam modo donum optabile. In iis incommodis, qui nihilominus incommoda sunt, vita ipsis plenior est, dignior, etiam jucundior. Quamquam juvenes sint, sicut senes vel anus loquuntur de senio, de morbo, de injuriis. Dum oculis te tristibus intuentur, narrant se a psychiatro dosim majorem medicamentorum accepisse, vel patruelem se puerum vexavisse, vel servos in se neglegenter gestos esse.

Hos tanquam pessimam pestem fuge. Dum te querimoniis obruunt alienis, de te parant statim queri. Nunc auris es, incus eris cito mallei eorum tristis.

Ultimum photographema itineris, mihi credite. Castellum est in Puebla de Sanabria, ubi comedimus jam redeuntes. Valete.