Vox hispanica
Domum heri rediebam vesperi, paululum melancholicus, viam subiens meam. De qua via aliquid praedicere oportet, nam valde est acclinis, ut in fragosiore oppidi parte posita: non modo dura ascendenti, ut nonnullis sistendum sit interdum ut reciperentur, sed etiam descendenti periculosa est, nam ita est praeceps ut necesse ad muros affigere fuerit ansam continuam, aliter capita omnia frangerentur tempore gelido.
Domum ergo regrediebar proclivissima ad domum via. Et tristiculus eram. Qua de causa? Omnibus, et nulla. Nec laetitiae nec tristitiae causae desunt huic caninae vitae quam agimus. Alias ergo tristes, alias laetantes sumus, ne nimis insuper nostrorum dierum taedeat nos. Heri vesperi tempus erat mihi melancholiae. Ad domum ergo subibam tarde, cogitabunde.
Non utcumque tam tarde grassabar quam vicina mea Felisa, quae praeibat. De Felisa aliquid dixi: nonaginta complere annos jam non potest. Cernua illa bursam cibariorum trahebat. Si attentus fuissem, jam bursam arripuissem urbanus; sed heri totus in me eram, vix appropinquantem Felisam sensissem nisi haec, irata in bursam, in viam proclivem, in vitam omnem jam sibi nimis longam, clamavisset...
Nunc ignoscatis mi oportet, amici, nam Felisa latine non loquitur. Et me probum historicum decet historiam non mutare, immo deorum mortaliumque facta et dicta, sapientia vel insipientia, ignobilia aut egregia, qualia fuerint exactissime referre. Et Felisa clamavit, sed non latine clamavit, at vetere hispanica voce, quam ita sonat:
--¡Cuesta de los cojones!
O mutabilia hominum consilia, varium et instabile mortalium cor! Hac audita voce, melancholia ex me raptim fugit, captusque fui gaudio stulto, si vultis, at non minus certo solidoque. Simul animum mutavi, Felisam vidi, bursam arripui, laetus homo factus sum.
Quid mi acciderit? Nescio. Sed vita omnis, alias tristis, alias laeta, jam facilis, difficilis saepe, nunc sursum, nunc deorsum, insipida res est, quam vivere operae pretium non esset, nisi ipsa vita in se haec semina rabiei, iracundiae, furoris non contineret, quibus potis est ascendere milliens praecipitem viam nonaginta annorum.
In imagine est maxima Burgis gestatio, ’El Espolón’ appellata.
1 comentario
Eduardus Pinarius Hispalensis -