De pugnando adversus pistrina

Nabokovi fabulas legens exemplum invenio conspicuum illius docendi rationis quae in minutissimis intendendis modum excessit, magisque petulantia regitur quam vero sciendi vel docendi amore. Hispani nomen indimus 'pedantería', sed nescio quo verbo Latinius utar. Nam in libro quem prolixe rescripsit ad pelliculam 'Lolita' faciendam (de quo libro Kubrick ferme pili fecit) se ipsum introduxit personam fabulae, intempestive respondentem cum Humbert, primas agens partes, de papilione nuper capto interrogaret:

H. Estne exemplar insolitum?

N. Exemplar vulgare aut insolitum minime esse potest, sed deterius tantum aut perfectum.

H. Docere possis...?

N. Quod quaerere re vera volebas hoc est, num species insolita sit. Hoc exemplar satis bonum est speciei satis rarae.

H. Intelligo. Docere possis, amabo te, num hac via ad Dympleton vehar?

Hactenus Nabokov. Nihil importunius quam in conventu fortuito ad minutissima vocabulorum descendere. Sed Nabokov non ignorabat esse hoc commune vitium in docentibus, cuius nimirum munus hoc praecipue postulat, ad minutissima descendere, in singulas et minimas rerum partes invadere, quoquomodo, in omnibus, ante omnia, distinguere.

Jam alias questus sum de contradictione officii mei: magistri enim dum nescire docemus (quidnam alium doceri potest?) fatuos tumentesque interdum fabrefecimus. Sed quid humanorum contradictione caret?

Nihil autem absurdius quam aliena verba castigandi sacra fames (qua ipse laboro), intempestive saepe a magistris fota.