Odium II

Adulescentulis, puberibus cum multa bona sint, tum etiam, quantum experii, hoc vitii: quod facile oderunt. Ideo culpabiliores sunt presbyteri, tromocratae, demagogi qui eos ad odium impellunt, arma etsi in eorum manibus non ponentes, cum alium peius in corde ponant.

Fatear adulescentulum me duo hominum genera invidisse contrariis de causis, fideles catholicos et nationem statunitensem, hos quia nihil noveram, illos quia nimis fortasse: presbyteros hypocritas duxi, Americanos praepotentes et tyrannidum fautores. Si odium in homines singulos stultum hodie mihi videtur, quid de odio dicam generico vel nationali? Stultum odium ergo, sed duravit in annos, et non facile sublatum fuit, eo magis quod multa adhuc vera de illis partim opinor, ratus multos qui se christianos dicant nihil amoris in proximos vel in deos fidei habere, Civitates autem Foederatas Americanas multas democratias opressisse et conculcasse, etiam hodie in Iraquiam injuste milites clademque misisse.

Generatim odisse puerile aestimo: quae insania bella omnia parat. Aliquid puerile nobis omnibus inest. Ea de causa cuiqua suum animum subinde vestigandum aestimo et necessariam sic lotionem perficiendam. Equidem aliquot sacerdotes hodie amicissime colo, cuius virtus et magnanimitas sunt mihi antidotum odii illius veteris, sicut interdum recolo indicem eorum qui propriam et amabilem nobis, hominibus omnibus dico, fecerunt partem illam universi: Edgar Poe, Stephen Jay Gould, Sergent, Whitman, Luther King... Puerilitati indictum puerile bellum!